وزنه‌برداری ایران دربه‌در به دنبال سهراب و کیانوش‌ها!

به گزارش سیتنا، مسابقات وزنه برداری بازی های آسیایی در محله ای به نام شیائوشن برگزار می شود.منطقه ای که به نظر می رسد نسبت به جاهای دیگر هانگژو از سطح اجتماعی پایین تری برخوردار است اما این دلیل نمی شود امکانات برای آنها و مردمی که در آن منطقه ساکن هستند کمتر باشد.اینجا چسبیده به سالن؛یک آکادمی خیلی بزرگ هست که تعداد بیشماری از بچه ها دارند آموزش وزنه برداری می بینند؛بچه که می گویم همه شش تا هفت سال.خانواده ها از پشت شیشه نگاه‌شان می کنند و دروغ نگویم اندازه کل جهان وزنه بردار دارند!

در همین محله پایین، امکانات دارند و وقتی مسابقه ی برگزار می شود بلیت هایش خیلی سریع تمام می شود.

ست‌های وزنه برداری که بچه های آنها دارند از همه ست‌های وزنه برداری ما بیشتر و بهتر است.حتی کفش‌های اصلی که می پوشند هم همین طور.نکته اما جایی جالب می شود که یکی از مادرها می گفت:«دوست دارم بچه‌ام بشود یکی مثل “لی داین”.»(قهرمان وزنه برداری چین)وقتی دلیلش را پرسیدم سریع گوشی اش را باز کرد تا ادامه مکالمه با مترجم همراهش باشد.می گفت لی داین یک الگو است برای همه بچه های نسل جدید.می گفت پسرش او را الگو قرارداده و می خواهد بشود یکی مثل او.امروز هم به سالن آمده ایم تا با او عکس یادگاری بگیریم.»

از او سوال کردیم که در چین رشته‌های ورزشی زیاد است و چطور شما پسرتان را به سمت وزنه برداری آورده اید که او گفت:«بیشتر از سه هفته بررسی ها طول کشید.فرم بدن پسرم طوری است که گفتند به درد وزنه برداری می خورد.متخصصان تشخیص داده اند.پسرم خم خودش علاقه دارد.ما هر روز مسیر زیادی را با مترو طی می کنیم تا به اینجا برسیم برای تمرین.»

او از یک بورسیه حرف می زند و می گوید:«ورزش کردن در چین هزینه خیلی زیادی نمی خواهد.بخشی از هزینه های ورزش پسرم را دولت از طریق مدرسه اش می دهد.کفش و دو بنده و کیف ورزشی را هم به او داده اند.می خواهم یک لی داین از او بیرون بیاید.»

اینجا اما محبوبیت،زیاد پیش وزنه برداری ماندگار نیست؛همه دل‌شان نمی خواهد وزنه بردار شوند اما وقتی پای استعداد به میان بیاید گاهی علاقه باید کم کم کسب شود!بررسی های لازم در آکادمی های مختلف انجام می شود،استعدادیاب‌ها موشکافانه بررسی می کنند تا استعدادی هدر نرود،اینجا هر چقدر که پاندا را دوست دارند علاقه زیادی هم به پینگ پنگ دارند.

مثل کشتی ما؛پینگ پنگ ورزش ملی شان است و کاملا با واژه دیگر آن یعنی تنیس روی میز بیگانه هستند.وقتی می گویید پینگ پنگ چنان برقی در چشمان شان می زند که توصیف کردنی نیست.با این حال گرایش به سمت رشته های دیگر رفته رفته دارد زیاد می شود اما مسئولان ورزش چین حواس‌شان به خیلی چیزها هست،به اینکه خانواده هایی که از قشر پایین جامعه هستند را چطور با یک بورسیه حمایت کنند،تکلیف بچه ها را با یک استعدادیابی روشن کنند و برای آینده شان یک مسیر روشن را بسازند اما کیلومترها آنطرف تر و در ایران.آینده نگری،حمایت دولتی و بورسیه که هیچ؛اینجا هنوز به دنبال سهراب مرادی ها هستیم و داریم خودمان را با خاطرات بهداد و کیانوش و وزنه زدن های توکلی و باقری در بیست سال پیش سرگرم می کنیم و اصلا حواس مان نیست که چه بلایی دارد سر ورزش کشورمان می آید.اینجا استعدادهای زیادی داریم اما چون فوتبال پر در آمد است بیشتر خانواده ها دوست دارند پسرشان فوتبالیست شود و آنهایی هم که دختر دارند ورزش هایی مثل والیبال و بسکتبال را ترجیح می دهند.

اینجا استعدادها هدر می روند،چون اصلا نظارتی روی هیچ چیز نیست و اگر یکدفعه جرقه ای زده می شود و دختر یا پسری در مسابقات آسیایی،جهانی و المپیک می درخشد بخش بزرگ این کار را خودشان و خانواده شان انجام داده اند.اینجا خانواده ها روی رشته ای مثل وزنه برداری فکر نمی کنند چون باورشان است که به بدن آسیب می زند،درآمدش خوب نیست و مگر از هر چند نفر یک نفرشان می شود حسین رضازاده؟!شاید هم راست می گویند و همان نیم‌بند فوتبال بازی کردن در تیمی نه چندان معروف،بیارزد به سال ها رفتن زیر وزنه و نبرد با پولاد سخت.اینجا فقط درآمد از ورزش مهم است،پول و پول…

انتهای پیام