لزوم اصلاح نوع مواجهه‌ی دستگاه‌های دولتی با تشکل‌های خصوصی در آغاز سال "جهش تولید"/ نهادهای دولتی باید نقش سیاستگذاری و برنامه‌ریزی داشته باشند و نه برنامه‌گیری/ تعامل و تلاش بی‌وقفه‌ی ما از نفهمی نیست، بلکه از درایت و دادن درس به سست اندیشان است

به گزارش سیتنا، در راستای نامگذاری سال جاری از سوی مقام معظم رهبری با عنوان "جهش تولید"، مهندس "فرامرز رستگار" دبیر و عضو هیات مدیره‌ی سندیکای صنعت مخابرات ایران در تحلیلی برای سیتنا، نوشت:

با تعیین شعار سال 1399 به عنوان سال "جهش تولید"، ما از هم اکنون خود را آماده کرده‌ایم که پس از خاتمه تعطیلات نوروزی به انواع و اقسام پرسش‌ها و جداول ارسالی از جانب نهادهای دولتی و حاکمیتی در حداقل زمان پاسخ دهیم.

درست است که دستگاه‌های دولتی بر تشکل‌های خصوصی منت می‌گذارند و از آنان مشورت می‌گیرند تا در تصمیم‌سازی‌ها از آنها استفاده کنند؛ اما نباید فراموش شود که نهادهای دولتی نقش سیاستگذاری و برنامه‌ریزی دارند و نه برنامه‌گیری.

مدت زمانی که برای دریافت نظرات و پیشنهادات بخش خصوصی در نظر گرفته می‌شود آنقدر کم است که گویی نهادهای دولتی شبانه و به صورت ضربتی قرار است نسخه‌ی درمان را تهیه و ابزار عملیاتی شدن آن را فراهم آورند، اما آنچه که به عنوان دستاورد ابلاغ می‌شود غالبا سرتاسر ابهام، تناقض، عدم جامعیت، نداشتن شاخص اندازه گیری و به دور از هرگونه ریسک پذیری است.

همین رویکردهاست که اعضای تشکل‌ها که راهبران و مولدها هستند را ناامید و ناباور و ستاد تشکل‌ها را از دریافت نظرات سازنده‌ی آنان محروم می‌نماید و یک تنه باید مشق خواسته شده را بنویسند که مبادا محکوم به کم‌کاری و کم توجهی شوند.

قوانین، آئین‌نامه‌ها و بخشنامه‌ها آنچنان با احتیاط تهیه می‌شود که مبادا به مجریان و مدیران ارشد که  اعتقادی به خوداتکایی، استقلال و میهن پرستی ندارند، بر بخورد.

مسوولان دولتی متخصص در ارائه‌ی آمار سطحی، باید تغییر کنند و یا یاد بگیرند که باید مهارت در اقدام و عمل داشته باشند؛ همان چیزی که مردم باید آن را در زندگی خود ببینند، صنعتگران در کار خود و یا هم‌صنفی‌های خود آن را حس نمایند.

این را از این بابت نمی‌گوییم که از کار ناامید شدیم، بلکه می‌خواهیم بیان کنیم که تعامل، حوصله و تلاش بی‌وقفه‌ی ما از نفهمی ما نیست، بلکه از درایت ما و دادن درس به سست اندیشان است.

ما که هزینه‌های سنگین تحقیق و تولید را بدون کمک و حتی تضمین بازار انجام می‌دهیم، چرا باید تن به امضای قراردادهای بدون تضمین پرداخت هم بدهیم. فرصت‌ها از دست می‌رود و تهدیدها جدی‌تر می‌شود.

حرکت در جهت تولید پس از شعارهای چند سال گذشته مثل اقتصاد مقاومتی، حمایت از کالای ایرانی و رونق تولید، با ارزیابی مدبرانه‌ی مقام معظم رهبری در رابطه با محقق شدن حدود 10 درصد، باید زنگ خطر و هشداری به ما باشد که "گر در خانه کس است، یک حرف بس است".

انتهای پیام