اینترنت همراه در ایران کیلویی چند است؟!

هیچ مقدمه ای لازم نیست تا به این نتیجه گیری برسیم که وضعیت اینترنت همراه در ایران، همانند وضعیت اینترنت باند پهن، اسفناک است. از سال 72 که تجهیزات مخابرات همراه در ایران وارد و نصب شد تا کنون که هنوز مشکلات ارتباطی به شکل ساده برطرف نشده است، اینترنت همراه یا حلقه ای مفقود بوده و یا تنها به چشم درآمدزایی به آن نگاه شده است.

تا مدتها مخابرات و همراه اول فعلی به عنوان انحصارگر بازار موبایل در ایران، درگیر مشکلات بزرگی همچون معضل آنتن دهی و خدمات اولیه بود و حتی فکر اینترنت همراه هم به مخیله مسئولان آن خطور نمی کرد. در سال 85 با ورود اپراتور دوم مخابراتی یعنی ایرانسل، به شکل جدی و برای اولین بار بعد از 12 سال موضوع رقابت در عرصه ارتباطات سیار در ایران شکل گرفت و آغاز شد؛ اپراتوری که برای اولین بار ایرانیان را با مفهومی به نام اینترنت همراه آشنا کرد، در قالب خدمات GPRS و MMS.

حدود چهار سال قبل اپراتور سوم یعنی رایتل وارد بازار مخابرات ایران شد که با یک انحصار قابل توجه در حوزه اینترنت نسل سوم و با کمک این انحصار توانست جای خود را در بین دو اپراتور دیگر باز کند. قرار بود ابتدا این انحصار دو ساله باشد اما بعدا دولت تصمیم به تمدید یک سال دیگر گرفت و سه سال پیاپی انحصار خدمات نسل سوم اینترنت موبایل در اختیار این اپراتور بود. یک اجحاف بزرگ در حق مشتریان موبایل در کشور، چرا که آن زمانی که به قصد باز کردن جای پای یک اپراتور سوم در ایران مصلحت اندیشی هایی در قبال این انحصار شده بود، کسی به فکر آن نبود که با این انحصار آنچه تا حد زیادی از دست می رود قدرت انتخاب مشتریان و عقب ماندگی سه ساله در رقابت بر سر یک بازار با ابیش از چهل میلیون کاربر است. و البته یک لطف بزرگ در حق اپراتوری تازه پا که می توان گفت بسیاری از دارایی های امروز خود را مدیون این انحصار است.

این انحصار منجر به آن شد که دو اپراتور دیگر محرومیت سه ساله ای را در دسترسی به اینترنت نسل سوم تجربه کنند و بسیاری از خریداران رایتل سیم کارت این اپراتور را تنها برای دسترسی به اینترنتی سریع تر بر روی موبایل یا دستگاه خود خریداری کردند.

وقتی این انحصار در نهایت به پایان رسید، دو اپراتور دیگر با چنان سرعتی برای جبران وارد بازار شدند که حتی از نسل سوم نیز فراتر رفته و مستقیم اقدام به ارائه اینترنت نسل چهارم در کشور کردند. اکنون هر سه اپراتور اقدام به ارائه اینترنت نسل چهارم می کنند، و حداکثر سرعت اینترنت در این اپراتورها از این قرار است: همراه اول 8 مگابیت بر ثانیه، رایتل 5 مگابیت بر ثانیه و ایرانسل 25 مگابیت بر ثانیه.

دو نکته حائز اهمیت و مهم در این میان مطرح است. اول موضوع بهای اینترنت موبایل در ایران است. طبق آخرین گزارش اتحادیه بین المللی مخابرات، هیچ داده و اطلاعاتی در مورد هزینه 500 مگابایت اینترنت همراه نسل چهارم در ایران موجود نیست.

اپراتور همراه اول، برای اینترنت نسل سوم و چهارم، یک گیگابایت حجم با سرعت حداکثر 8 مگابیت بر ثانیه را به شکل ماهیانه با بهای 13 هزار تومان ارائه می کند. اپراتور رایتل همین شرایط را با سرعت یک مگابیت بر ثانیه به بهای حدود 14 هزار تومان در ماه عرضه می کند.

این در حالی است که اپراتور ایرانسل که اخیرا محدودیت سرعت را از روی بسته های اینترنت خود برداشته، هزینه یک ماه اینترنت با سرعت نامحدود در نسل سوم و چهارم را برابر با 13 هزار تومان قرار داده است. همان گونه که مشاهده می شود، هیچ قاعده و قانون خاصی – حتی قانون رقابت در یک بازار عادی – بر وضعیت هزینه اینترنت همراه در ایران حاکم نیست.

اما نکته مهمتر موضوع کیفیت اینترنت همراه در کشور است. ضعف خدمات ارائه بسته های اینترنتی با این موضوع که معمولا اینترنت نسل چهارم تنها در شهرهای بزرگ در دسترس است، و از سویی در مناطق شلوغ و با تراکم جمعیت در شهرها نیز اساسا اینترنت همراه معنایی ندارد، تکمیل شده.

سناریو کاملا واضح است: پرده اول، بی معنایی اهمیت اینترنت به شکل کلی در ایران، پرده دوم، ضعف های اساسی در ارائه خدمات اینترنت موبایل در ایران، پرده سوم بازی با اسامی عجیب و غریب برای انحراف ذهن کاربران اینترنت موبایل و جریان داشتن هر آنچه پیش از این نیز بوده است و اما نکته آخر:

چندی پیش خبری منتشر شد که مجموع درآمدهای مخابراتی کشور ترکیه در سال 2014 بالغ بر 4.5 میلیارد دلار بوده است. اما در ایران شرکت مخابرات به دلایل اساسی از جمله خصوصی سازی اسمی زیان ده می شود و هنوز در مرکز شهر تهران، پایتخت ایران اینترنت نوترینو قادر به باز کردن صفحه گوگل هم نیست!