بیچاره والیبال؛ مرگ تخصص با سم نوچه‌پروری

به گزارش خبرانلاین، امروز دوره ۴ ساله ریاست محمدرضا داورزنی در فدراسیون والیبال به پایان می‌رسد؛ اتفاقی که می‌تواند یک زلزله چند ریشتری در این فدراسیون را به دنبال داشته باشد. اگر موفقیت‌های دو دهه اخیر والیبال ایران تنها یک دلیل داشته باشد آن ، ثبات مدیریت در فدراسیون والیبال بوده است و مرحوم محمدرضا یزدانی خرم و محمدرضا داورزنی در این ثبات مدیریت نقش‌های اصلی را ایفا کردند.

در خصوص عملکرد داورزنی می‌توان نقدهای مثبت و منفی بسیاری عنوان کرد؛ اما نکته‌ای که باعث تمایز او نسبت به سایر مدیران ورزش کشور و به خصوص روسای دیگر فدراسیون‌ها شده سطح بالای مدیریت اوست. به همین دلیل نمی‌توان داورزنی را با هیچ مدیر دیگری در ورزش کشور قیاس کرد؛ اما از بد روزگار کار به جایی رسیده که ادامه حضور داورزنی در فدراسیون والیبال به موافقت وزارت ورزش بستگی پیدا کرده و صحبت‌های چند روز اخیر برخی از مسئولان این وزارتخانه به گونه‌ای است که انگار قرار بوده لطفی در قبال داورزنی شود و حالا شاید آنها ترجیح بدهند این لطف نصیب رئیس باسابقه والیبال نشود.

این ماجرای هجوآلود به واقع طنزی تلخ است. همه آن کسانی که طبق رسمی نابجا، داورزنی را مسئول هر ناکامی والیبال معرفی می‌کردند و الان هم به واسطه اینکه تصور می‌کنند پایان حضور او در فدراسیون والیبال فرا رسیده بر طبل شادانه می‌کوبند باید با این واقعیت روبرو شوند که نه تنها در والیبال که در ورزش کشور مدیری در تراز مدیریت داورزنی وجود ندارد.
کار به جایی رسیده که منتقدان داورزنی برای ریاست فدراسیون والیبال، خودشان سابقه حتی یک روز مدیریت نه تنها در والیبال که در ورزش را ندارند و بی‌اطلاع از بدیهی‌ترین قوانین بین‌المللی والیبال هستند.جالبتر اینکه خودشان را دلسوز والیبال معرفی می‌کنند اما...

از همین حالا می‌توان پیش‌بینی کرد آنها چه برنامه‌هایی برای فدراسیون والیبال دارند؛ برنامه‌هایی که تن هر دلسوز والیبال را به لرزه درمی‌آورد.به نظر می‌رسد کیومرث هاشمی هم با رفتن به پشت میز وزارت ورزش، به حمید سجادی دیگری تبدیل شده و علاقه ای به شایسته سالاری ندارد. همین که عده‌ای معدود از تصمیمات او راضی باشند برایش کافی است و در این میان بیچاره والیبال ایران که اهمیتی برای تصمیم‌سازان ورزش ندارد. باید اهالی والیبال و همه دوستداران و هواداران این رشته خودشان را آماده یک اتفاقات تلخ کنند. به زودی دیگر خبری از موفقیت در والیبال حتی در رده‌های پایه نخواهد بود و حضور در هیئت رئیسه یکی از مهمترین فدراسیون‌های جهانی هم تبدیل به یک آرزوی دست نیافتنی خواهد شد. این نتیجه یک سیاست اشتباه در ورزش کشور است که همه نخبگان خانه‌نشین می‌شوند تا فضا برای مدیران نوچه پرور و بدون تخصص باز شود.

انتهای پیام