راز عجیب شگفت انگیز جنازه این دو خون آشام!

به گزارش سیتنا، در ادامه دو نمونه از چنین تدفین‌هایی که توسط باستان‌شناسان کشف شده‌اند را بررسی خواهیم کرد.

سنگی برای توقف "خون آشام"

کیس اول متعلق است به جسد یک زن در یک قبر قرن شانزدهمی در Lazzaretto Nuovo، در حدود 2 مایلی ونیز، ایتالیا کشف شد.

دانشمندانی که جسد او را کشف کردند، نام "کارمیلا" را بر او گذاشتند. جسدی با آجری در دهان که در داخل یک گور دسته جمعی پیدا شد، مراسمی عجیب و غریب برخلاف دیگر تدفین های رایج آن زمان.

اطلاعات زیادی در مورد هویت او در زندگی وجود ندارد، اما باستان شناسان می دانند که علت مرگش شیوع مرگبار طاعون بوبونیک و ابتلاء به این بیماری بوده است!

متئو بورینی، مدرس اصلی انسان‌شناسی قانونی در دانشگاه جان مور لیورپول، به اینسایدر گفت: «من باید توضیحی برای کسی پیدا می‌کردم که بدن یک فرد مبتلا به یک بیماری کشنده را دستکاری می‌کند. برای دانستن رازی که باعث شده این جنازه را با چنین وضع عجیبی در گور بگذارند: جمجمه ای با یک آجر بزرگ در دهان!»

بورینی محقق اصلی در این حفاری بود. او با معاینه دقیق پزشکی تلاش کرد تا موفق شود بداند چه اتفاقی افتاده است؟

مطالعات او را به یک نتیجه قانع کننده رساند ، کارملیا یک نچزهرر بوده است ، یک خون آشام در فرهنگ بومی محلی آن سال های این منطقه از اروپا. این محقق درباره نتایج تحقیقش بر روی جمجمه کارمیلا: "این ایده کلاسیک نیست که خون آشام بیرون می رود و خون مردم را می مکد. بیشتر کسی است که قبل از اینکه بتواند به عنوان یک خون آشام کامل برخیزد، مردم را از قبر می کشد."

بورینی با تشریح باورهای قدیمی گفت: "آنچه من دریافتم این بود که این سنت وجود دارد که می گوید اجسادی وجود دارد که مردم معتقدند مسئول انتشار طاعون در اطراف هستند. این اجساد کاملاً نمرده بودند و تحت تأثیر شیطانی قرارمی گرفتند. بر اساس این افسانه رایج در آن دوران این خون آشام ها کفن خود را در داخل قبرهای خود می جویدند و طاعون را به نوعی جادوی سیاه پخش می کردند."

قرار دادن آجر در دهان کارمیلا، طبق این باورها، نچزهرر را از جویدن راه خود باز می دارد و از این رو، از افراد زنده در برابر بیماری محافظت می کند.

با این حال، کارمیلا در طول زندگی خود یک خون آشام در نظر گرفته نمی شده است. کار بورینی نشان داد که گور دسته جمعی پس از دفن کارمیلا دوباره باز شده است. در آن زمان، بدن او، که هنوز در یک کفن پیچیده شده بود، احتمالاً در زمان نبش قبربه طور کامل تجزیه نشده بود.

گورکنان با شکافتن گور ، کفن جویده شده کارمیلا را که هنوز جسدش تازه بوده و تجزیه نشده بوده را بهانه ای برای گذاشتن آجر بزرگی در دهانش و محافظت از سایرین در مسیر انتشار بیماری طاعون قرار داده اند.

سنگی برای حفظ روح در برابر شیوع بیماری

محققان دانشگاه آریزونا و دانشگاه استنفورد نمونه دیگری از "خون آشام" را پیدا کردند. این یکی در گورستان کودکان درمنطقه به جای مانده از روم باستان در پوجیو گرامینانو در تورینو ایتالیا به خاک سپرده شده بود.

این کودک که در زمان مرگ حدوداً 10 سال داشته ، در قرن پنجم میلادی در جریان شیوع مرگبار مالاریا به خاک سپرده شده است . تشابه این جسد با جسد کارمیلا در سنگی است که در دهان این بچه قرار داده اند.

جردن ویلسون، باستان‌شناس ارشد پروژه باستان‌شناسی ویلا رومانا دی پوجیو گرامینیانو، به اینسایدر گفت :« این سنگ احتمالاً وجود داشته تا روح کودک نتواند از بدنش خارج شود و دوباره برگردد!»

او می‌گوید: «ایده‌ای بسیار قدیمی وجود دارد که نفس با زندگی و روح مرتبط است، و به‌ویژه دهان به‌عنوان دریچه‌ای است که روح پس از مرگ از آن خارج می‌شود.سنگ ممکن است راهی برای حفظ جسم یا روح کودک از گسترش بیماری یا به طور کلی آزار دادن زنده ها باشد. همچنین ممکن است راهی برای در امان نگه داشتن کودک از جادوگران باشد که تصور می شد می توانند کودکان را از مردگان زنده کنند و از روح آنها استفاده کنند.»

خون آشام ها به عنوان ناقل بیماری

افسانه های "خون آشام" قرن هاست که با مرگ انسان ها همراه بوده اند.بورینی معتقد است، آنها راه هایی برای درک آنچه که نمی توان با دانش آن زمان توضیح داد،یافته اند. مانند مرگ های مرموز در طول یک شیوع مسری بود.او گفت: "این "خون آشام ها" ابتدا شروع به شکار و کشتن اعضای خانواده، سپس همسایه ها و سپس تمام روستاهای دیگر می کردند. این الگوی کلاسیک بیماری مسری است."

بورینی "خون آشام" را به عنوان مرده ای توصیف می کند که از بدن یک جسد بر می خیزد . او وجود خون آشام ها را رد نکرده اما ویلسون می‌گوید هر افسانه‌ای که در آن یک مرده می‌تواند زنده‌ها را از طریق روح یا بدن احیا شده‌اش عذاب دهد، بخشی از فولکلور "خون آشام" است: «این ایده که مرده می‌تواند به معنای واقعی کلمه از قبر برخیزد یا اینکه مرده، به معنای معنوی، می‌تواند زنده ای را فراتر از مرگ آزار دهد، چیزی است که اساساً تقریباً در هر فرهنگ وجود دارد و منشأ بسیار بسیار قدیمی دارد. »

انتهای پیام