شرکت مخابرات ایران و چالش های پیشرو

به گزارش سیتنا، "اقبال اسماعیلی" کارشناس ارشد حوزه ارتباطات در یادداشت ارسالی برای سیتنا آورده است:

بزرگترین شرکت دولتی خصوصی شده، این روزها درگیر مشکلات زیادی است که گویی زمانی برای خلاصی از آنها وجود ندارد. شرکت مخابرات ایران در حالی به بخش خصوصی واگذار شد که بر اساس آنچه نظر کارشناسان می باشد یکی از اشتباهات تاریخی سازمان خصوصی سازی در واگذاری شرکت ها، واگذاری این شرکت متمول به بخش خصوصی بود.

در آنچه که به برنامه های پنج ساله توسعه کشور مربوط می شود و ایضا در فلسفه اصل 44 قانون اساسی آمده است، برای کاهش تصدی گری دولت، افزایش بهره وری منابع انسانی و مالی و جلوگیری از زیان های ناشی از مدیریت ناصحیح در شرکت های دولتی، برخی از  این بنگاه های اقتصادی به بخش غیردولتی واگذار شد، تا با مدیریت کارآمدتر شاهد رشد و شکوفایی اقتصادی بیشتری در کشور باشیم.

آنچه امروز بعد 9 سال از خصوصی سازی شرکت مخابرات می بینیم، فاصله بسیار زیاد از انتظارات روزهای اولیه همراه با انباشتی از مطالبات کارکنان، بازنشستگان و همچنین پیمانکاران ریز و درشت در این شرکت می باشد.

اگر بخواهیم دسته بندی دقیقی از چالش های فراروی این شرکت عظیم داشته باشیم به سه چالش بزرگ می رسیم.

چالش اول، چگونگی حل مشکل ناشی از انباشت مطالبات رفاهی کارکنان شاغل و بازنشسته شرکت مخابرات می باشد که به نظر می رسد مدیریت جدید این شرکت به فرمولی مناسب جهت پرداخت به شاغلین رسیده و مشکلی از این بابت نخواهد داشت، اما برای پرداخت این مطالبات که مبلغ سنگینی خواهد بود به بازنشستگان همچنان دچار مشکل و تردید می باشد. به نظر می رسد برای جلوگیری از هدر رفتن وقت مدیران جدید و ممانعت از ایجاد حواشی اطراف شرکت با تشکیل یک صندوق ضمانت پرداخت متشکل از سهام دار عمده، دولت و شرکت ارتباطات سیار نسبت به پرداخت زماندار و مرحله ای این مطالبات اقدام نماید.

چالش دوم پیشروی شرکت مخابرات ایران، چگونگی مواجهه با احکام قطعی صادر شده از محاکم مختلف قضایی در سراسر کشور می باشد که به ضرر شرکت مخابرات ایران صادر شده است. احکام قطعی عدم احتساب هزینه آبونمان تلفن ثابت و همچنین بستن قرارداد دائمی با کارگزاران روستایی که قطعا بار عظیم مالی به همراه خواهد داشت، نمونه هایی از این احکام می باشند که مدیریت جدید این شرکت را با چالش روبرو خواهد نمود. در خصوص آنچه به احکام قطعی حقوقی و قضایی مربوط می شود گریزی برای عدم اجرا نمی باشد، ولی این شرکت توان لابی سیاسی با دولت و کمک گرفتن از مجلس و تاثیر گذاری بر برخی لوایح دولتی و طرحهای مجلس در خصوص توسعه زیرساختهای کشوری را دارد که می تواند با ایجاد رابطه مطلوب با این نهاد ها کمک های موثری دریافت نماید.

چالش سوم شرکت مخابرات ایران، عدم ثبات در مدیریت ارشد اجرایی در راس ستاد و بهره نبردن از مدیران جسور، کاریزما و توانمند در بسیاری از نقاط  کشور می باشد که به عقیده نگارنده متن، عدم اشراف حقوقی کافی مدیران در ستاد و مناطق مختلف به قوانین کشوری و بی اهمیتی به تکالیف واگذار شده به شرکت بعد از خصوصی سازی، باعث و بانی بسیاری از چالش های اخیر می باشد. برخلاف عدم ثبات در راس مدیریت اجرایی در چند سال اخیر در یک تناقض آشکار شاهد هستیم مدیران اجرایی بسیاری در ستاد و مناطق مختلف سالهاست که از دوران بازنشستگی آنها گذشته، ولی همچنان در تصمیم سازی و تصمیم گیری حضور داشته و بازده دهی مطلوبی هم تاکنون نداشته اند.

به نظر می رسد اعتماد متقابل بین هیات مدیره جدید و مدیریت اجرایی جدید شرکت، برای پیشبرد اهداف عالی شرکت و حل مشکلات و چالش های پیش رو و داشتن نمودار زمانی متناسب با امورات جاری می تواند در حل این چالش ها موثر باشد. تعیین بازه زمانی دو سال مالی برای ارائه بیلان کاری مدیریت اجرایی شرکت، ایجاد فضای مانور مطلوب برای ارائه خلاقیت در حل مشکلات و حمایت همه جانبه هیات مدیره می تواند به روزهای بهتر برای شرکت مخابرات بیانجامد.

انتهای پیام