مقایسه‎ی پنج روش مرسوم اتصال به اینترنت/ کدام سرویس بهتر است؟

دسترسی به اینترنت از ملزومات زندگی امروزی است، زیرا برای زندگی مدرن و انجام راحت‌تر امور، قطعا ابزاری ضروری است. همین ضرورت نیز باعث شده روش‌های مختلفی برای دسترسی به این شبکه گسترده جهانی ایجاد شود و این فرصت را فراهم کنند تا هر کس بتواند در شرایط مختلف به نحوی به اینترنت دسترسی داشته باشد.

به گزارش سرویس وبگردی پایگاه خبری سیتنا (citna.ir)، از میان انواع روش‌های موجود برای دسترسی به اینترنت، پنج روش زیر از عمومی‌ترین‌هاست. در این نوشته می‌خواهیم به بررسی هر یک از این روش‌ها بپردازیم و مزیت‌ها و معایب هر یک را دریابیم.

Dial Up

این روش جزو روش‌های قدیمی و ساده دسترسی به اینترنت است و با آن‌که سرعت بسیار کمی دارد (حداکثر 56 کیلوبیت در ثانیه) اما هنوز در مکان‌هایی که آنجا خبری از اینترنت پر سرعت نیست، مورد استفاده قرار می‌گیرد. برای اتصال به اینترنت از این روش، به یک مودم Dial-Up نیاز خواهید داشت که امکان نصب داخل کیس یا قرارگیری بیرون کیس را دارد. این روش از خط تلفن استفاده کرده و به همین علت در زمان اتصال به اینترنت خط تلفن اشغال خواهد شد. این روش واقعا اقتصادی و بهینه نیست و می‌توان فقط آن را برای مناطقی توصیه کرد که آنجا دسترسی به اینترنت‌های پرسرعت وجود ندارد، زیرا هم باید هزینه تلفن پرداخت شود و هم هزینه اشتراک اینترنت.

ADSL

یکی از عمومی‌ترین روش‌های دسترسی به اینترنت، استفاده از ADSL است. در این روش نیز از خط تلفن برای انتقال اطلاعات استفاده می‌شود، اما نحوه کار با آن کمی متفاوت است. ارتباط صوتی روی تلفن فقط بخشی از طول موج فراهم شده توسط کابل مسی خط‌تلفن را مصرف می‌کند و بخش عمده‌ای از طول موج قابل استفاده روی خط تلفن آزاد می‌ماند. به همین علت می‌توان با استفاده از دستگاه‌های مخصوصی که در مخابرات و خانه به خط تلفن وصل شده است، به انتقال اطلاعات پرداخت و دسترسی به اینترنت را با سرعتی بالا فراهم کرد.

ساختار ADSL به نحوی است که سرعت دانلود اطلاعات بالاتر از سرعت آپلود آن است. مودم‌های ADSL نیز دارای انواع مختلفی است و عموما در انواع ساده و مجهز به اتصال Wi-Fi داخلی ارائه شده ‌است. مدل‌های ساده فقط از طریق یک کابل USB یا کابل شبکه به یک کامپیوتر وصل می‌شود. مدل‌های دارای اتصال Wi-Fi، این امکان را به شما می‌دهد که از طریق نوت‌بوک، تبلت یا گوشی هوشمند خود به صورت بی‌سیم به اینترنت وصل شوید. پس اگر هر یک از این وسایل را در اختیار دارید، حتماً به سراغ مدلی مجهز به اتصال Wi-Fi بروید.

WiMAX

اتصال WiMAX نیز توانایی ارائه اتصال اینترنت با سرعت بالا (همانندADSL ) را دارد، ضمن این‌که به خط تلفن نیاز ندارد. در مقابل، وایمکس از امواج مخابراتی برای انتقال اطلاعات استفاده کرده و در نتیجه، همانند یک گوشی تلفن همراه که با آنتن دهی خوبی برای برقراری تماس با کیفیت نیاز دارد، وایمکس نیز باید آنتن‌دهی خوبی در محل استفاده داشته باشد.این ویژگی باعث می‌شود بتوان مودم وایمکس را با خود جابه‌جا کرد و هرجا که آنتن دهی خوبی وجود داشت از آن استفاده کرد. به همین دلیل شرکت‌های ارائه‌دهنده وایمکس مدل‌هایی مجهز به باتری داخلی نیز ارائه کرده‌اند تا کاربران بتوانند بسادگی آنها را جابه‌جا کرده و از اینترنت بهره ببرند.

مهم‌ترین دغدغه در استفاده از وایمکس بحث آنتن دهی آن است که می‌تواند تجربه‌ای خوب از دسترسی به اینترنت یا عذابی مطلق و شبانه روزی برایتان ایجاد کند! سرویس‌دهندگان برای کسانی که محل‌شان آنتن‌دهی نامناسبی دارد، مودم‌هایی با قابلیت نصب در بیرون از محیط داخلی ارائه می‌دهند که دارای آنتن‌های قدرتمندی است، اما این مودم‌ها دیگر قابل جابه‌جا شدن نیست و در ضمن باید یک کابل شبکه را از مودم به داخل خانه و به کامپیوتر بکشید. بیشتر مودم‌های وایمکس دارای اتصال داخلی Wi-Fi نیز است و به همین دلیل برای اتصال لپ تاپ، تبلت و گوشی هوشمند به اینترنت از طریق وایمکس، دچار مشکل نخواهید شد.

GPRS

اگر یک سیمکارت موبایل همراه اول یا ایرانسل دارید، می‌توانید به اینترنت از طریق GPRS نیز دسترسی داشته باشید. برای استفاده از سرویس GPRS روی سیمکارت باید تنظیمات آن را در گوشی خود وارد کنید. گاهی نیز با نصب سیمکارت در گوشی به‌طور خودکار این تنظیمات توسط مخابرات به گوشی ارسال می‌شود. (برای اطلاعات بیشتر می‌توانید به سایت سازنده سیمکارت مراجعه کنید.)

در ضمن نسخه جدید GPRS که با نام EDGE نیز شناخته می‌شود نیز قابل استفاده است که از حداکثر سرعت 237 کیلوبیت در ثانیه پشتیبانی می‌کند (البته سرعت قابل دستیابی در سیمکارت‌های ایران بسیار پایین‌تر از این مقدار است). این اینترنت بیشتر برای استفاده توسط خود گوشی توصیه می‌شود و بالطبع برای استفاده از آن باید در منطقه‌ای با آنتن‌دهی مناسب قرار داشته باشید. در ضمن گوشی شما نیز باید توانایی پشتیبانی از فناوری GPRS را داشته باشد.

این عبارت به معنای نسل سوم شبکه‌های مخابراتی است و اکنون فقط شرکت رایتل از آن پشتیبانی می‌کند. در آخرین نسخه از استاندارد نسل سوم شبکه‌های مخابراتی، حداکثر سرعت دانلود اطلاعات می‌تواند به 56 مگابیت در ثانیه نیز برسد (نوع گوشی مورد استفاده نیز در دسترسی به حداکثر سرعت و نحوه پشتیبانی از آن نیز تاثیرگذار است). اما حداکثر سرعتی که در شبکه 3G در ایران ارائه می‌شود به مگابیت در ثانیه می‌رسد که البته برای استفاده از این سرعت نیز باید مدارک مورد نیاز آن را به ارائه‌کننده این سرویس ارائه دهید.

سرویس 3G نیز به آنتن‌دهی مناسب نیاز دارد و در مناطق مختلف سرعت انتقال اطلاعات می‌تواند متغیر باشد. با این حال سرعت انتقال اطلاعات بسیار بیشتر از آن چیزی است که توسط GPRS یا یک اتصال DialUp تجربه می‌کنیم. کاربران این سری از اتصالات اینترنتی می‌توانند یک مودم 3G که شبیه یک حافظه فلش بزرگ است تهیه کرده و با نصب سیمکارت درون آن و سپس اتصال به پورت USB کامپیوتر، دستگاه خود را از طریق اینترنت سیمکارت به اینترنت وصل کنند.

کدام سرویس بهتر است؟

در میان پنج سرویس معرفی شده برای دسترسی به اینترنت، واقعا نمی‌توان گفت کدام یک بهترین است. نوع نیاز شما، محل سکونت، شرایط خاص و عوامل دیگر همگی در انتخاب یک سرویس مناسب دخیل است و در کمال صداقت باید گفت هیچ یک از این سرویس‌ها، بهترین نیست.

هر یک ممکن است در شرایطی خوب بوده و در شرایطی دیگر بد باشد. برای مثال در خط ADSL، نویز خط یا پروسه تعمیر و نگهداری مخابرات (که ممکن است چند روزی سرویس ADSL را از کار بیندازد) روی کیفیت و دسترسی به آن تاثیرگذار باشد یا برای مثال هوای بارانی و رعد و برق می‌تواند بر میزان آنتن دهی WiMAX تاثیر بگذارد. پس اگر دسترسی به اینترنت برایتان حیاتی است، بهتر است بیش از یک روش برای دسترسی به اینترنت داشته باشید. جدول روبه‌رو بخشی از مزایا و معایب سرویس‌های اینترنتی مختلف را به شما نشان می‌دهد.