حمایت گلشیفته فراهانی در یک کلاب هاوس از ریحانه پارسا

به گزارش رکنا، گلشیفته فراهانی با مهاجرت از سینمای ایران حتی به اصغر فرهادی رحم نکرد و او را شکنجه گر خواند. گلشیفته فراهانی فراتر از خط قرمز های فرهنگ ایرانی رفت و با بازی در نقش های پر از برهنگی و موارد اخلاقی سعی کرد در هالیوود پیشرفت کند تا جاییکه گلشیفته فراهانی برهنه شد و جلوی دوربین عکاسی مجله مبتذل معروف ایستاد و گلشیفته فراهانی بعدها از ناراحت کردن پدر و مادرش ابراز شرمساری کرد.

گلشیفته فراهانی در رومی که در اپلیکیشن کلاب هاوس در مورد تعرض یک کارگردان به ریحانه پارسا  تشکیل شده بود بدون اشاره به فساد موجود در هالیوود درباره موضوع تجاوز در سینمای ایران صحبت کرد  گلشیفته فراهانی  با اقرار به اینکه به او هم در ایران تجاوز شده است گفت:« من هم هم‌ درد ریحانه‌ام. من هم در همان جامعه‌ای بزرگ شدم که تو تاکسی و اتوبوس و جامعه اذیت و آزارهای جنسی را دیدم اما آدم باید از این درد و رنج و خشم آزاد بشود. معمولا جزیره‌های آتشفشانی خیلی حاصل‌خیزند.  »

گلشیفته فراهانی در ادامه گفت: من همیشه فکر می‌کنم ما آدم‌هایی که این طرف زندگی می‌کنیم همه از یک پل یکسان رد شدیم و در این موضوع یک درد مشترک داریم و این درد مشترک ما را ناخودآگاه به هم نزدیک می کند. خودم، زهرا امیر ابراهیمی و همه از همین پل صراط رد شدیم. من وقتی از ایران آمدم بیرون، نابود بودم. مثل یک سطل زباله بودم و وضعیت خیلی خیلی بدی داشتم.

خیلی ها را باید می بخشیدم. خشم داشتم و از خیلی ها خشم داشتم و این درد ‌و خشم خیلی پیچیده بود. آتش فشان تمام آن سالها فوران کرد و خیلی کارهایی که انجام شد پایه اش خشم و درد بود. اما از یک جایی به بعد آدم می‌گوید بروم یک گوشه‌ این جزیره آتشفشانی و گندم بکارم و آدم شروع می‌کند به ساختن و در مقابل تمام بدیها و ناحقی‌هایی که در کودکی و نوجوانی ما شده الان وقتشه که اولیا و پدر مادر خودمان باشیم. پدر مادری که خودمان می‌خواهیم انتخاب کنیم باشیم و کشوری که می خواهیم انتخاب کنیم برای خودمان باشیم و آن چیزی را درون خودمان بسازیم که آنها نتوانستند بسازند.

گلشیفته در ادامه خطاب به ریحانه پارسا گفت:چرا همان کاری را علیه خودمون بکنیم که تمام کسانی که رنج‌‌مان دادند کردند. چرا به خودمان هی ضرر بزنیم و خودنابودگری کنیم.

از یک جایی باید خودمان را بغل بگیریم. من،گلشیفته پنج ساله را گذاشتم روی پای خودم و گفتم من امروز ازت مراقبت می کنم، در این جهان نابودگری نرو و فقط اینطوری می توانیم در مسیر درمان کردن خودمان قدم برداریم. وقتی تاریکیه که نمی شود با تاریکی جنگید باید چراغ روشن کرد. من به جایی رسیدم که بجای توجه به عالم بیرون به خودم توجه کنم.

انتهای پیام