اگر عادل فردوسی پور صفحه اینستاگرام داشت...

به گزارش خبرورزشی، اردشیر لارودی چه زیبا نوشت: «عیب در کار این و آن مجری و اشکالی در عملکرد عوامل انسانی برنامه‌های جدید وجود ندارد اما برنامه‌های جانشین، سردند و ۹۰ گرم بود و روح داشت!»

گرمای ۹۰ چنان بود که بیش از ۶ ماه از محاق آن می گذرد اما درباره اش بحث می شود. چه بحث هایی هم می شود، حتی در غیاب سکوت طولانی عادل فردوسی پور...

او هیچ حرفی نمی زند و در ساده ترین اتفاق ممکن، سرش را با فوتبال و بازی با دوستانش گرم می کند. پدرم ایرج زهرابی هم هر وقت از مدیریت فوتبال دور بود، سرش را با فوتبال سالنی گرم می کرد؛ گاهی وقت ها تنیس، بعضی وقت ها والیبال. همیشه می گفت وقتی دنبال توپ می دوی، انگار خواب و خیال نداری. گویی هیچ فکری سراغت را نمی گیرد. سرت با فوتبال گرم می شود؛ انگار هیچ غصه ای نداری...

تقاضا برای مصاحبه با فردوسی پور زیاد است؛ او در گپ و گفت های خصوصی هم تمایلی به توضیح و بحث ندارد. کارش را انجام می دهد. در دانشگاه درس می دهد. فوتبال بازی می کند. روزنامه ها و سایت های ورزشی را دنبال می کند. ترجمه می کند و مهمتر از همه این که درباره آنچه گذشت سکوت می کند.

تصور کنید فردوسی پور یک صفحه در اینستاگرام باز می کرد؛ در این صورت چه اتفاقی رخ می داد؟ او هرگز وارد فضای مجازی نشد و یک سکوت معنادار را به جذابیت های این فضای شلخته ترجیح داد.

حالا دیگر او بیشتر از همیشه غرق سکوت شده تا دیگران که مقهور همین فضای مجازی شده اند و با یک سفر به کانادا، ماه ها تقاص آنچه گفته و شعار داده بودند را پس دادند، از سکوت فردوسی پور بنویسند و پست هایی را در حمایت از او منتشر کنند...

خوب است که فردوسی پور صفحه ای در اینستاگرام ندارد. دنیای ساده ای که او داشت حیف است در وانفسای فضای مجازی به هم بریزد. چهره عادل، یادآور همان فرد متشخص و دوست داشتنی برنامه ۹۰ است که لحظه ای روی صندلی اش آرام و قرار نداشت و هر لحهظ می خواست نکته ای تازه را با مخاطبانش مطرح کند.

جای خودش و برنامه گرم و روح نوازش در این روزگار خالی است و سکوتش هم البته سرشار از ناگفته هاست...

انتهای پیام