ایجاد صنایع بزرگ تمام عیار با تجمیع منابع و توانمندی‌ها؛ برنامه اصلی صنایع تولیدی مخابرات در سال ۱۴۰۲

به گزارش سیتنا، فرامرز رستگار، دبیر و نایب رئیس هیات مدیره سندیکای صنعت مخابرات ایران در سرمقاله شماره 91 ماهنامه نسل چهارم، آورده است:

بخش خصوصی صنعت مخابرات، تلاشگر، نجیب و باگذشت است
چرا که با عشق و کوشش و سرمایه اهل این فن ایجاد شده است

خوشبختانه در دوره‌های گذشته، حتی قبل از تصویب قوانین حمایتی، مسئولان متعهد با این حرکت همراهی قابل تقدیری داشته اند و با پذیرش مسئولیت شخصی و با حسن نیت و صرف وقت، با این حرکت مردمی همراهی کرده و در رشد و توسعه چشمگیر این بخش، نقش اساسی داشته اند.

متاسفانه امروزه با تغییرات و آمدن مدیرانی در سازمان‌های دارای سبقه حمایت از تحقیق و تولید که  بیشتر آنها برای مدتی مهمان این سازمان‌ها هستند، رفتاری کاملا متفاوت مشاهده می‌شود. گویی خود را صاحب و آقای صنعت‌گران می‌دانند و ظرفیت‌های ایجاد شده را به حساب خود می‌گذارند و گاهی با نگاهی طلبکارانه، از پرداخت بدهی خود بابت قراردادهای انجام شده طفره می‌روند.

سازمان‌های حامی صنعت هم‌راستا با خواست عموم مردم و برنامه‌های نظام، کمک‌کننده افزایش دانش، تولید، اشتغال دانش‌آموختگان و کاهش تورم و در نهایت بهبود شرایط زندگی و اقتدار ملی هستند، پس همواره قابل احترام هستند، اما مدیران کم توجه، غافل و کم کار، بخش را دچار خسران و تباهی می‌کنند و همیشه مشکلات را به گردن دیگران و شرایط نامساعد می‌اندازند.

تشکر و احترام صنعت‌گران مخابرات از دولت‌مردان و مسئولان در سال‌های اخیر بابت کارهای کم و در کف انتظار و یا حتی وعده‌های داده شده و انجام نشده، نشانگر این است که بگوییم؛ این بخش قدردان است، اهل گذشت است و همراهی و همسویی و تعامل مثبت را هم خوب بلد است.

درمقابل باز متاسفانه  گروهی از مسئولین به جای سپاس متقابل و تعامل با بخش مردمی، گویی امر بر آنها مشتبه شده و می‌پندارند که بسیجی وار و انقلابی کار می‌کنند و این بخش مردمی (خصوصی) است که باید قدردان باشد!
سالی که گذشت از یک نظر یعنی از نظر توسعه فناوری و تولیدی سال نسبتا خوبی برای صنعت مخابرات بود. اینکار با هزینه و مدیریت خود بخش خصوصی و با کمترین کمک دولتی انجام شد، ولی از نظر توسعه بازار و کسب و کار، سال مطلوبی نبود، زیرا متولیان آن یعنی دستگاه‌ها و سازمان‌های دولتی و شبه دولتی، در زمینه رشد و توسعه بخش ارتباطات و فناوری اطلاعات، در حد نیاز و ظرفیت کشور به خوبی ایفای نقش نکردند.

در برنامه های توسعه، منابع مالی نقش کلیدی دارد، ولی تکیه صرف به منابع مالی دولتی و تخصیص بودجه از محل نقدینگی فعلی، ناکافی و مانع از توسعه سریع خواهد بود.

هرچند ضوابطی برای کار بر مبنای مشارکت بخش‌های خصوصی و عمومی (PPP) وجود دارد، ولی متاسفانه در توسعه مخابرات از این ظرفیت به درستی استفاده نشده و در مواردی هم با ظاهر 3P ولی در باطن به صورت کارفرمایی/پیمانکاری توام با نقض تعهدات قراردادی سبب ایجاد عدم اطمینان در بخش خصوصی شده است.

تا کی باید بخش مردمی صنعت مخابرات چشم به راه عنایت سازمان‌های دولتی و شبه دولتی باشد و با خویشتن داری، هر روز کوچک و کوچک تر شدن و سیر نابودی خود را شاهد باشد؟ یا اینکه به فکر خوداتکایی باشد (همانطوریکه در روابط بین الملل در تلاش برای کاهش وابستگی است)؟

در سویی دیگر با وجود تدوین قوانین حمایتی، نقص ضوابط و مقررات راهبردی در مدیریت صنایع تولیدی، از جمله صنعت مخابرات کشور، سبب تعدد ناصواب شرکت های تولیدی فناورانه با محصولات مشابه شده است و اندازه اغلب شرکت‌ها را کوچک و کم رمق نگاه داشته است.این تکثر ناصواب در بسیاری از موارد بنا به هدایت و دستور مسئولین  به خیال جلوگیری از وابستگی به یک منبع و ایجاد رقابت صورت گرفته که هرچند شاید در کوتاه مدت به نفع کارفرما باشد ولی قطعا در دراز مدت به ضرر صنعت و علیه منافع ملی است.

در سطح جهانی سال‌هاست این خیال را رها کرده‌اند و طبعاً در کشور ما نیز چنین رویکردی زیان خود را نشان داده است.

چاره‌ای نیست جز اینکه صنایع کوچک و متوسط همگرا در هم ادغام شده و با تجمیع منابع و توانمندی ها و بهره وری بالا، به صنایع بزرگ با نشان تجاری معتبر در سطح ملی و بین المللی تبدیل شوند.

به این ترتیب برنامه اصلی صنایع تولیدی مخابراتی در سال ۱۴۰۲ باید رویکرد تجمیع بجای تفرقه، پرهیز از خودزنی در مناقصات و ایجاد صنایع بزرگ تمام عیار باشد تا برای تامین نیازهای ارتباطات کشور و ورود به بازارهای جهانی قادر گردند.

انتهای پیام