شهرنشینی پایدار و نقش فناوری اطلاعات و ارتباطات در توسعه شهری

مهندس علی مطهری (کوزه کنانی)، فعال حوزه ICT، در ادامه یادداشت ارسالی برای سیتنا، نوشته است:

جهان نیاز به الگوی عملیاتی جدیدی دارد تا نیازهای ساکنان شهر را از لحاظ اقتصادی پایا، به طور اجتماعی جامع و از نظر زیست محیطی به شکل پایدار تامین کند. کسب‌وکارها و دولت‌ها متوجه نقش تکنولوژی در دستیابی به این اهداف شده‌اند. سرمایه‌گذاری‌های شهری به انضمام مولفه فناوری اطلاعات و ارتباطات می‌تواند طراحی شهرهای هوشمندتر را امکان پذیر سازند و زندگی‌ای با کیفیت بهتر و مطلوب‌تر برای ساکنان آن ارائه دهد که در عین حال پایدارتر و مقرون به صرفه‌تر باشد. تنها ساکنان شهرها نیستند که از این روند سود می‌برند، دولت‌ها نیز می‌توانند سریع‌تر و ارزان‌تر به اهداف خود برسند و فعالان حوزه  فناوری اطلاعات و ارتباطات نیز خود را در مرکز یک بازار کاملا جدید می‌یابند. اگر این ذینفعان امیدوار به بازی و بُرد در این قلمروی ناشناخته باشند، باید الگوی عملیاتی جدیدی اتخاذ نمایند.

قرن شهرنشینی

هم اکنون در قرن شهرنشینی هستیم – افراد بیشتری در مناطق شهری نسبت به روستاها از اولین باری که تاریخ ثبت شده، زندگی می‌کنند. روند شهرنشینی، در قرن بیستم تسریع شده و از آن زمان سرعت بیشتری گرفته است. در حالی که در سال 1950، حدود 30 درصد از جمعیت جهان در شهرها زندگی می‌کردند، امروزه این رقم بیشتر از 50 درصد می‌باشد. سازمان ملل انتظار دارد تا سال 2030 بیشتر از 60 درصد از جمعیت جهان ساکن شهرها شوند. با دو برابر شدن جمعیت شهرنشین در آسیا و آفریقا بین سال‌های 2000 و 2030، انتظار می رود این روند با اقتصاد در حال توسعه ادامه داشته باشد.
شهرنشینی به دو شکل خود را نشان می‌دهد: گسترش شهرهای موجود و ایجاد شهرهای جدید (نمودار1). به عنوان مثال، در سال 1950، تنها دو شهر، جمعیتی بیش از ده میلیون نفر داشتند: نیویورک و توکیو. در سال 1975، شانگهای و مکزیک به این گروه پیوستند. اما در سال 2004، تعداد کلان شهرها به 22 شهر رسید و این شهرها هم اکنون 9درصد از جمعیت شهری جهان به حساب می‌آیند. تا سال 2050، انتظار می‌رود حداقل 100 شهر میلیونی جدید به وجود بیاید. همانطور که شهرهای موجود به گسترده‌تر شدن ادامه می‌دهند، شهرهای جدید هم پدیدار می‌شوند. با ظهور شهرهای جدید بین سال‌های 1990 و 2000، نشان می‌دهد که شهرنشینی در مناطق در حال توسعه قبل از سال 1990 وجود نداشته است. این 694 شهر جدید، اول حومه شهر بوده‌اند و بعد به واسطه‌ی تغییر در وضعیت اداری، رشد طبیعی یا مهاجرت تبدیل به مناطق شهری شدند. این تغییرات در آسیا اهمیت پیدا کرده تا آنجا که بیش از 295 شهرک در این مدت تبدیل به شهرهای کوچک شده‌اند.

نمودار 1. گسترش شهرها به دلیل شهر نشینی

مفاهیم شهر نشینی

جمعیت شهری سریع‌تر از شهرها در حال رشد هستند. شهرها تا حد مجاز گسترش یافته‌اند، و تلاش می‌کنند خدمات شهری بنیادین در مقیاس‌های منحصر به فرد ارائه نمایند. خشکسالی سال 2006 لندن، بدترین چیز در یک قرن گذشته است که به دلیل راز کوچک پنهانی به یادگار خواهد ماند. صدها هزار لیتر آب -که برای پرکردن 10 میلیون وان کافی است- هر روز از لوله‌های قدیمی و پوسیده شهر نشت می‌کند که برخی از آنها به دوران ویکتوریا برمی‌گردد. در سراسر جهان، شهرهای بزرگ – قاهره، لوس آنجلس، پکن، پاریس، مسکو، بمبئی، توکیو، واشنگتن، سائوپائولو – داستان‌هایی از سیستم‌های الکتریسیته، حمل‌ونقل، یا بحران آب برای گفتن دارند. با افزایش جمعیت، ترافیک و آلودگی هم افزایش می‌یابد. فقر شهری، به همراه بیکاری و کمبود مسکن و خدمات، چالش جدی اقتصادی و اجتماعی می‌باشد. اگرچه، شرایط خاص از شهری به شهر دیگر تفاوت دارد، اما همه مناطق شهری، یک نقطه مشترک دارند – زیرساخت‌های مهم که از نظر فنی منسوخ شده، به شکل اسف باری ناکافی، به طور فزاینده‌ای شکننده، و حتی قادر به تامین حتی نیازهای فعلی همه ی ساکنان آن نیستند.
برآوردها متفاوت است اما واضح است که سرمایه‌گذاری‌های قابل توجهی لازم است تا مطالبات شهروندان و الزامات شهرنشینی را برآورده سازد. انتظار می‌رود هزینه کلی توسعه شهر و زیرساخت‌های سازه‌ها در کشورهای در حال توسعه طی 30 سال آینده به تریلیون دلار برسد (نمودار 2،). این سرمایه‌گذاری‌ها، اثرات فزاینده‌ای دارند زیرا در عین حال که فرصت‌هایی برای رشد بخش‌های ثانویه و خدمات ایجاد می‌کنند، نقدینگی را به بازار تزریق می‌نمایند که در نهایت به ایجاد محیط اجتماعی و اقتصادی پایدارتر کمک می‌کند.
به عنوان مثال هند را در نظر بگیرید. شهرهای هند باید برای هجوم ده‌ها میلیون نفر در دهه‌های آینده آماده باشند. 170 میلیون نفر به علاوه زاغه نشینان فقیر در هند، از کل جمعیت جهان به جز پنج کشور بیشتر خواهد بود. بمبئی که در ابتدا برنامه ریزی شده بود 7 میلیون نفر جمعیت داشته باشد، اکنون 18 میلیون نفر در آن زندگی می کنند.
پراکندگی شهری و کمبود مسکن ارزان قیمت، باعث گسترش دهاراوی، بزرگترین محله فقیرنشین شهری در آسیا، به بمبئی شده است.

نمودار 2 هزینه‌های ساخت و ساز انبوه سازی (2005-2035 به تریلیون دلار)

انتظار می رود تا سال 2025، 13 محل زندگی شهری در هند با بیش از ده میلیون نفر سکنه باشند. تامین این تعداد جمعیت کار آسانی نیست. با توجه به سرعت و عظمت حجم شهرنشینی، راه حل فقط صرف هزینه پول بیشتر برای تاکتیک‌های معمول برای حل این مشکل نمی‌باشد. ساختن جاده‌های بیشتر، تنها می‌تواند تسکین موقتی در برابر ازدحام باشد و کمک کمی به کاهش آلودگی در محیطی که به سرعت در حال شهرسازی است نماید. تولید برق بیشتر یا توسعه منابع جدید آب، نمی تواند کمبودهای موجود همانند عدم توزیع، کسری، و دله دزدی ها را برطرف نماید.
صرفا افزایش زیرساخت‌ها نیز چالش‌های اقتصادی و اجتماعی و زیست محیطی مطرح خواهد نمود. در حال حاضر، شهرها منبع 80 درصد از انتشار دی اکسید کربن در جهان هستند، و در سال‌های آینده با افزایش مردمی که به دنبال رفاه به شهرها می‌آیند و سکونت می‌کنند، درصد بیشتری را به خود اختصاص خواهد داد. اگر ما با همان راه حل‌هایی که در گذشته برای رفع نیازهای توسعه شهری استفاده می‌کردیم، ادامه دهیم، مسیر زیست محیطی شهری پایدار نخواهد بود – بشریت برای حفظ سبک زندگی تا سال 2030 به دو سیاره دیگر نیاز خواهند داشت. در قلب این موضوع، با چالش برآورده ساختن تقاضاهای شهرنشینی که از لحاظ اقتصادی موفق، به طور اجتماعی فراگیر و از نظر زیست محیطی پایدار باشند، روبرو هستیم.

چشم اندازی جایگزین برای شهرهای آینده

شهرنشینی، فرایندی اجتناب ناپذیر است. می‌تواند خوب پیش برود، یا اتفاقات ناخوشایندی بیافتد اما پیش برود. برای مثبت ساختن شهرنشینی و تحولی موفقیت آمیز که منافع بلندمدت برای شهروندان داشته باشد، باید سه هدف محقق شود- برابری اجتماعی، دوام اقتصادی، پایداری زیست محیطی. برابری اجتماعی بر اساس اصل جامعیت است. هیچ تبعیضی در دسترسی به منافع بین اقشار مختلف مردم وجود ندارد. راه‌حل‌های اقتصادی موفق آنهایی هستند که از نظر مالی خودکفا هستند. پایداری زیست محیطی، حفظ محیط زیست برای نسل‌های آینده را تضمین می‌نماید.
کسب‌وکارها و دولت‌ها شروع به شناخت نقش تکنولوژی در برآورده ساختن اهداف زیرساخت شهری فعلی و طولانی مدت نموده‌اند. در قرون گذشته شاهد زیرساخت‌های صنعتی از قبیل راه آهن، جاده‌ها، خطوط تلفن بوده‌ایم که فراهم کننده راهی برای شهرهای جدید و ارتباطات جدیدشان بود. شهرنشینی در این قرن براساس مدیریت یکپارچه اقتصادی، اجتماعی و جنبه‌های زیرساختی شهرنشینی با استفاده از اطلاعات شبکه بندی شده می‌باشد. یک راه‌حل هوشمند، دسترسی منصفانه‌تر به خدمات را تضمین می‌نماید – وجهی که در آن امروزه چند پروژه توسعه شهری نادر ضعیف پیدا می‌شود.
دولت‌های بسیاری از کشورها، در توسعه نسل بعدی شهرها که با راه حل‌های تکنولوژیکی هدایت می‌شوند، پیشگام هستند. مثلا کره جنوبی در حال ساخت شهر جدیدی با پیشرفته ترین مدارس، بیمارستان‌ها، آپارتمان‌ها، ساختمان‌های اداری، و امکانات عالی فرهنگی می‌باشد. شهر مصدر، اولین شهر بدون کربن و بدون زباله جهان، ابتکار دولت ابوظبی است که قصد دارد این کشور را در جایگاه پیشتاز تکنولوژی پایدار و انرژی تجدیدپذیر قرار دهد.

سانگدو: کره جنوبی پیشرو در ساخت شهرهای نسل آینده

شهر بین المللی سانگدو (Songdo) در اینچئون کره جنوبی، جدیدترین شهر جهان است. این شهر در 1500 هکتار زمین بایر احیا شده از دریای زرد در کنار اینچئون بر پایه استاندارد جدید توسعه شهری هوشمند ساخته شده است.
مقامات دولتی کره جنوبی با سازندگان املاک گیل اینترنشنال (Gale International) و سیسکو (Cisco) همکاری نموده‌اند تا سیستم شبکه ارتباطات بهم پیوسته و مجموعه‌ای از راه‌حل‌ها را برای ساکنان سانگدو توسعه دهند. این شهر، از تکنولوژی ویدئو نتورکینگ(شبکه ویدئویی) و نرم افزارهای مدیریت انرژی برای ارتباط از سیستم‌های شهرداری، موسسات آموزشی، مراکز بهداشتی، سیستم حمل ونقل، و سازمان‌های هتلداری به صورت یک شبکه مشترک در سطح شهر استفاده خواهد کرد.
منطقه تجارت بین المللی سانگدو با بکارگیری آخرین استانداردهای طراحی و تکنولوژی‌هایی که مصرف انرژی را کاهش و بهره وری انرژی را افزایش می‌دهد، از مواد بازیافتی و طبیعی استفاده می کند، و الکتریسیته پاک و تجدیدپذیر تولید می کند، روش‌های طراحی پایدار را تشویق می‌نماید. ساختمان‌های سانگدو با راهکارهای پیشرفته مدیریت انرژی ساخته شده است. آب غیرآشامیدنی و باران برای آبیاری و خنک سازی برج‌ها استفاده خواهد شد. یک شبکه از لوله‌های پنوماتیک زیرزمینی، زباله‌های جامد را جا به جا خواهد نمود که با این کار نیاز به کامیون‌های حمل زباله کاهش پیدا خواهد نمود.
سانگدو همچنین بستر رشدی برای طرح‌های حمل و نقل سبز است. انبار اصلی خودرو شهر در حیاطی گود دفن شده‌اند تا گرما و میزان انتشار آن کاهش یابد. سیستم حمل و نقل عمومی جدید، شامل قطارهای زیرزمینی که به سئول متصل خواهد شد و شبکه تاکسی برق آبی در کانال‌های آب شور شهر برای کاهش میزان انتشار کربن سانگدو خواهد بود.
بیش از 40 درصد از شهر برای فضاهای باز به همراه پارک‌هایی که از همه گوشه و کنار منطقه قابل دسترس است، طراحی شده است. پارک مرکزی 100 هکتاری با پارکینگ زیرزمینی چندطبقه در مرکز شهر ساخته خواهد شد.
اکنون آینده شهرها در سانگدو مشهود است، شهری که به نظر می‌رسد ارتباط هماهنگی بین طبیعت و تکنولوژی، بدعت و طراحی نوآورانه شهری، و کیفیت عالی زندگی پیدا کرده است.

ثقل بکارگیری انرزی های تجدید پذیر و فناوری اطلاعات درشهر مصدر امارات:

در میان میادین نفتی و ساحلی ابوظبی در امارات متحده عربی، شهری کاملا با انرژی تجدیدپذیر به سرعت در حال شکل گرفتن است. شهر مصدر محیط شهری برنامه ریزی شده‌ای حدود شش کیلومتر مربع است که انتظار می رود بعد از تکمیل آن در دهه آینده، حدود 40 هزار نفر در آن اسکان یابند.
شهر مصدر، برای خودکفایی کامل، از تکنولوژی‌های انرژی برای کاهش ضایعات تقریبا تا صفر و ماندن اثر ناچیز کربن و سایر آلاینده‌های صنعتی استفاده خواهد کرد. مهندسان در حال کشف راهکارهایی از قبیل واحدهای حمل و نقل سریع شخصی هستند که اساسا از وسایل نقلیه خورشیدی استفاده خواهد شد که همزمان شش نفر ظرفیت خواهد داشت و می‌تواند به هر 200 ایستگاه یا ایستگاه‌های زیر شهر هدایت شوند. این شهر در نظر دارد بیشتر آب خود را بازیافت نماید. پارک‌ها و میدان‌ها مملو از گل و گیاه شده که از باغ‌های سنتی عربی الهام گرفته اند، حس همبستگی را تقویت کرده و پیاده روی را ترویج خواهد داد. کوچه‌های باریک بین ساختمان‌ها، باعث ایجاد سایه خواهد شد و نیاز به تهویه مطبوع کاهش خواهد یافت.
مصدر، اجرای راهکارهای فناوری اطلاعات مربوطه را برای برآورده ساختن اهدافش حیاتی می‌داند. راهکارهای فناوری اطلاعات و ارتباطات از قبیل خانه هوشمند/محل کار هوشمند و برنامه‌های مدیریت شهری از طریق امکان بکارگیری کارآمدتر خدمات (مثلا نظارت پیشرفته بر امکانات به منظور کاهش مصرف و زمانبندی مدیریت شده درخواست‌ها و حمل ونقل سریع شخصی) شناسایی شده‌اند. راهکارهای مدیریت پایداری بر ارزش آن افزوده، شهروندان را از پیشرفت برنامه زیست محیطی آگاه نموده، و راهکارهای خانه هوشمند و کیف پول الکترونیکی باعث افزایش سرگرمی و بهبود کیفیت زندگی می‌شود.

تکنولوژی بنیادین

چشم انداز یک شهر هوشمند مدرن، مرکز شهری است که امن، سبز و کارآمد باشد چون همه ساختارها – اعم از اینکه برای نیرو، آب، مدیریت پسماند، یا حمل و نقل استفاده شده باشند – با استفاده از مصالح، سنسورها، الکترونیک و شبکه‌های یکپارچه پیشرفته طراحی، ساخته و حفظ می‌شوند. این چشم انداز توسط مجموعه ای از مولفه‌های تکنولوژی بنیادین امکان پذیر شده است.
استفاده از شبکه‌ها و کنتورهای هوشمند برای انتقال آب و برق، راهکاری مبتنی بر فناوری توانمندساز را فراهم می‌آورد تا اتلاف ها و هدررفت‌ها کاهش و شفافیت و اعتبار افزایش یابد. شبکه‌های هوشمند الکتریسیته را با استفاده از تکنولوژی دیجیتال دو جانبه از تولیدکنندگان به مصرف کنندگان توزیع می‌نماید و می‌تواند منابع جایگزین برق را مثلا با انرژی باد و خورشیدی تلفیق نماید. تحقیقات وزارت انرژی ایالات متحده محاسبه کرده که مدرن سازی بین المللی شبکه های هوشمند آمریکا، بین 46 میلیارد و 117 میلیارد دلار صرفه جویی در 20 سال آینده صرفه جویی بهمراه خواهد نمود.
خدمات پزشکی از راه دور که به بیمارستان‌ها امکانات از راه دور برای مشاوره، تشخیص و گاهی اوقات آموزش، به عنوان ابزاری برای افزایش قابلیت دسترسی و کاهش هزینه‌ها می‌دهد، بسیار مورد پذیرش قرار گرفته است. در چونگ کینگ (Chongqing) جنوب غربی چین، دو بیمارستان در منطقه شاپینگبا (Shapingba)، جنوب غربی و شین کیائو (Xinqiao)، راهکارهای پزشکی از راه دور ارتباط را با بیمارستان‌های شرکت کننده دیگر پیاده سازی نموده‌اند.
راهکارهای حمل و نقل هوشمند به بهبود بهره وری و استفاده از منابع هوا، جاده، راه آهن، و دریا کمک می‌کند. شهرهای استکهلم و لندن مدیریت ترافیک هوشمند و راهکارهای طرح ترافیک را پیاده سازی نموده‌اند. شهر احمدآباد در گجرات هند برای برآورده ساختن نیازها به روش پایدار، از سیستم اتوبوس سریع السیر(بی آر تی) مجهز به جی پی اس استفاده کرده است (قسمت مربوط به احمدآباد را مطالعه فرمایید). بی‌آرتی‌های احمدآباد از سیستم حمل‌ونقل موفق بوگوتا (Bogota) و بی آر تی کوریتیبای(Curitiba) برزیل الگوبرداری شده است. هدف از این راهکارها نه تنها کاهش تراکم ترافیک بلکه پیشرفت حمل و نقل عمومی و کاهش اثرات زیست محیطی است.
فناوری اطلاعات و ارتباطات، نقش مهمی در اجتناب از زیرساخت‌هایی با آلاینده‌های بالا بازی می‌کند. این برنامه از ساخت‌وساز ساختمان‌های هوشمند/سبز با ویژگی‌هایی از قبیل سنسورها و کنترل‌های اهرم فشار طراحی شده برای پیشبرد کارایی و متناسب سازی مصرف انرژی مورد تقاضا حمایت می‌کند. امنیت عمومی و راهکارهای امنیتی به جلوگیری، کشف، و پاسخ به الزامات امنیتی کمک می نماید. مراکز جرائم زمان واقعی و راهکارهای واکنش اضطراری یکپارچه، راهکارهایی مبتنی بر تکنولوژی هستند که به طور موفقیت آمیزی در سراسر جهان برای افزایش کارآیی و کاهش مدت زمان پاسخگویی استفاده می‌شوند. در مرکز جرائم زمان واقعی اداره پلیس نیویورک تا 27 درصد میزان جرم کاهش یافته است. این پلیس از ابزارهای تجزیه و تحلیل و تصویرسازی برای رمزگشایی الگوهای جرم در حال شکل گیری استفاده می‌کند. شهرهایی مثل سانگدو امنیت عمومی و راهکارهای امنیتی خود را بر اساس سیستم‌های نظارتی در سطح شهر می‌سازند که بطور دقیق کنترل و با توانمندی‌های واکنش اضطراری ادغام می‌شوند.

حمل ونقل پایدار در احمدآباد هند

دولت احمدآباد بی آر تی را برای حمل و نقل عمومی ایمن و مطمئن با هدف اصلی کاهش زمان سفر توسعه داده است. این سیستم با همکاری مرکز تکنولوژی و برنامه ریزی زیست محیطی طرح ریزی شده، پایداری را در هسته فرایند برنامه‌ریزی حفظ می کند. برنامه ریزان با در نظر گرفتن ویژگی‌های اقتصادی اجتماعی، الگوهای تقاضای سفر، شبکه جاده ای ویژه، برنامه پیشنهادی مترو، و شبکه راه های خدمات حمل و نقل شهرداری احمدآباد، برای بی آر تی جاده تقریبا 155 کیلومتر ایجاد نمودند. این بی آر تی ها ایستگاه‌های پیشرفته اتوبوس مجهز به پلکانی برای معلولان، دوربین‌های مدار بسته، و چیدمان راحت صندلی برای مسافران هستند. زمان بندی و ردیابی اتوبوس‌ها در کلیه مسیرها از یک مکان مرکزی در شهر انجام می شود.
عوامل اصلی این طرح، اتوبوس‌های دارای جی پی اس، یک مرکز کنترل یکپارچه برای مدیریت ترافیک و استفاده از کمک راننده و تکنولوژی‌های اتوماسیون با اولویت بندی خودرو و سیستم های اطلاعات مسافر برای بهره وری عملیاتی می باشد. تدارکات و بهره برداری از اتوبوس‌ها به عهده اپراتورهای بخش خصوصی از طریق الگوی مشارکت خصوصی-عمومی می‌باشد.
بی آر تی‌ها، جایزه حمل و نقل پایدار 2010 با غلبه بر چهار شهر برجسته دیگر جهان را دریافت کرده اند.
این راهکارهای تکنولوژی نه تنها خدمات شهری را از نظر اقتصادی ارزشمند می‌سازد، بلکه پایداری زیست محیطی و فراگیری اجتماعی را تضمین می نماید.
شهرهای مدرن، مولفه‌های تکنولوژیکی مختلف را برای فراهم آوردن کیفیت بالاتر زندگی برای ساکنان آنها فراهم می کنند. استراتژی‌های فناوری اطلاعات و ارتباطات شهرهای هوشمند معمولا مبتنی بر سه اصل کلیدی می باشد. اول، زیرساخت فناوری اطلاعات و ارتباطات باید بتواند فعل و انفعال و ارتباط متقابل بین و درمیان خانه‌ها، ساختمان‌های اداری، سیستم‌های حمل و نقل، و تسهیلات هوشمند برای سهولت زندگی شهری برای شهروندان فراهم کند. دوم، خدمات باید به طور گسترده برای همه ساکنان شهر در دسترس باشند. سوم، خدمات باید متمرکز بر شخص مصرف کننده و حس تجربه عالی برای مصرف کننده باشد. به منظور ارائه خدمات در برآورده ساختن این اصول، بسیاری از خدمات خصوصی و عمومی متمرکز بر شهروندان باید از طریق شبکه اساسی مشترک تامین شود تا در سراسر شهر امکان ارتباط را فراهم کند (نمودار4).

نمودار 4، مفهوم شهر هوشمند

فواید شهرهای هوشمند

شهرهای هوشمند نوید سبک زندگی بهتر و پایدارتر را به روش‌های زیر برای انتخاب کنندگانش فراهم می‌آورد:

استفاده کارآمد: راهکارهای تکنولوژی در زمینه های انرژی، حمل و نقل، و زباله معطوف به منافع اقتصادی و زیست محیطی می شود. به عنوان مثال می توان به مصرف انرژی از طریق سنجش هوشمند، شبکه های کوچک، و نرخ گذاری پویا اشاره کرد.
خدمات عمومی شفاف و مرتبط: بهره وری در خدمات شهروندی و عمومی با ابتکار عمل دولت الکترونیک در روزهای اولیه هدایت می شود. به مرور زمان، بر ارائه خدمات دولتی ای متمرکز می‌شود که امکان تجربه بهتر را برای شهروندان فراهم سازد. مثلا، به روزرسانی یک مرحله‌ای سوابق مکانی که به طور یکپارچه از ادارات پستی، سوابق پلیس، بانک‌ها، مدارس و بانک‌های اطلاعاتی مالیات تغذیه می‌کند. مدیریت سوابق یکپارچه هم این امکان را برای خدمات درمانی همه جانبه بین محل‌ها فراهم می‌سازد. دسترسی به خدمات موجود و استانداردهای عملکردی آن و خدمات برای تمام افراد، موجب شفافیت و عدالت در اداره شهر می‌شود.
افزایش امنیت و ایمنی: شهرهای هوشمند تمایل به ایمنی عمومی یکپارچه و راهکارهای امنیتی (نظارت از راه دور، دوربین‌های هوشمند، تشخیص الگو، علائم هشداردهنده از طریق برنامه‌های ادراکی-تجربی) دارند که درنتیجه برای شهروندان خود ایمنی و امنیت فراهم می‌آورد.
سبک زندگی بهتر: شهرهای نسل آینده، اهداف خود را برای ایجاد پیوندهای محکم تر بین دولت، آموزش و پرورش و صنعت با استفاده از فناوری اطلاعات و ارتباطات، تلفیق و گسترش داده اند. این شهرها برای جذب و حفظ توانایی‌ها، امکاناتی در سطح جهانی در مدارس، خانه سازی، محوطه سازی و خرده فروشی و مراکز تفریحی ارائه می‌نماید.
تاثیرات برای سهامدارن
طیف گسترده‌ای از تصمیم گیران و تاثیرگذاران در ساخت یک شهر دخیل هستند از جمله سازندگان اصلی (که معمولا یک سازمان دولتی است)، چند سازنده املاک، مشاوران طراحی، دست اندرکاران فناوری اطلاعات و ارتباطات، و مستاجران.
دولت‌ها این شانس را دارند تا از راهکارها و تکنولوژی های بنیادین برای توسعه بهتر، ارزان تر و سریع تر شهرها استفاده نمایند. اگر سازندگان املاک بتوانند به موقع در راس کار قرار بگیرند و از رقبا پیشی بگیرند، شانس موفقیت زیادی زیادی خواهند داشت. دست اندرکاران فناوری اطلاعات و ارتباطات، در صورتی که در این فضا پیشتاز باشند می توانند از این فرصت شغلی عالی برای رسیدن به اهداف عالی شان بهره ببرند– اما مشارکت  در آن نیازمند به الگوی عملیاتی متفاوتی می باشد.

ما تاثیرات این سهامداران کلیدی را در ذیل شرح می دهیم:

دولت ها

به نقش فناوری اطلاعات و ارتباطات در توسعه شهر توجه نمائید: دولت هایی که در حال توسعه ی شهرهای جدید هستند می توانند با برنامه ریزی مناسب استفاده از تکنولوژی، سرمایه گذاری‌هایشان را به میزان قابل توجهی  افزایش دهند. کلید این روش متکی بر توسعه برنامه جامع فناوری اطلاعات و ارتباطات است که هر دو موازی و جزئی از برنامه جامع شهر می‌باشند.
تعامل با شرکای دولتی و خصوصی: دولت هایی که بودجه های بسیار کم دارند در جایگاهی نیستند که سرمایه گذاری لازم برای توسعه زیرساخت با بازده بالا انجام دهند. نمایندگی‌های بخش دولتی نیز ممکن است فاقد درک درستی از میزان به کارگیری فناوری اطلاعات و ارتباطات لازم برای ایجاد شهرهای هوشمند باشند. درنتیجه، سازمان‌های دولتی بسیاری در حال بهره گیری از بخش خصوصی برای سرمایه، تکنولوژی، و تخصص در بخش مالی، و مدیریت پروژه‌های زیرساختی در بخش دولتی می باشند. اگرچه، آنچه باید شامل شرکای بخش عمومی خصوصی شود، همیشه واضح نیست. گزینه‌های مختلفی برای مشارکت بخش خصوصی از قبیل اجاره نامه ها، قراردادها، و مشارکت‌های خاص با سطوح مختلف تقسیم ریسک و سرمایه‌گذاری وجود دارد. کلید اصلی این امر، تطابق ساختار تجاری مناسب با احتیاجات مناسب برای ایجاد یک رابطه هم نفعی برای هر دو طرف است.

سازندگان

درک نقش تکنولوژی: شرکت‌های پایدار در حال افزایش هستند. تکنولوژی در حال فراگیرتر شدن است. استراتژی و خصوصیات امروزی شامل مدیریت انرژی جامع و راهکارهای امنیتی می‌باشد که نه تنها صرفه جویی طولانی مدت تری ایجاد می‌کند بلکه ارزش دارایی‌ها را هم افزایش می‌دهد. سازندگان املاک باید از آخرین پیشرفت‌های تکنولوژی در این فضا آگاه باشند و پذیرندگان اولیه در این دورنمای متغیر، از آن منفعت خواهند برد.
تعامل با ارائه دهندگان فناوری اطلاعات و ارتباطات: توسعه دهندگان باید از همان اول با ارائه دهندگان فناوری اطلاعات و ارتباطات ارتباط برقرار کنند – اول به عنوان مشاور و سپس با عملیات جاری انتخاب، توسعه، جایگزینی و استفاده از راهکارهای تکنولوژی.
سود از حقوق مشارکتی: توسعه دهندگانی که راهکار تکنولوژی را ارزیابی نموده‌اند، حقوق دسترسی به فرصت سودآور برای دست اندرکاران فناوری اطلاعات و ارتباطات را کنترل می‌کنند. آنها باید ارزش این حقوق را برای دست اندرکاران فناوری اطلاعات و ارتباطات درک نموده و از ارائه حق ایفای نقش به طور مناسبی سود ببرند.

ارائه دهندگان فناوری اطلاعات و ارتباطات

به راهکارها در مقابل محصولات فکر کنید:  دست اندرکاران فناوری اطلاعات و ارتباطات باید توانایی های خود را برای ارائه راهکارهای پیوسته توسعه دهند. دست اندرکاران جهانی همانند آی بی ام (IBM) و سیسکو (Cisco) به عنوان پیشتازان بعدی از این فرصت در رشد کسب و کارشان استفاده نموده و فعالیت های گسترده ای برای توسعه توانایی های خود آغاز نموده اند. برخی دست اندرکاران منطقه به دلیل نزدیکی به این بازار، برنامه‌های مقدماتی را تکمیل نموده و حالا خدمات شهری عرضه می‌نمایند.
ایجاد توانمندی‌های خدماتی مدیریت شده: همانطور که قبلا گفته شده، دولت‌ها و توسعه‌دهندگان به دنبال راهکارهای جامع هستند و بطور فزاینده‌ای الگوهای کسب و کار نوآورانه‌ای کشف می‌کنند که به آنها امکان انتقال هزینه‌های سرمایه‌ای و ریسک به فروشندگان می‌دهد، در نتیجه، ارائه‌دهندگان فناوری اطلاعات و ارتباطات با خدمات مدیریت شده یا توانمندی‌های خدماتی مدیریت شده، برتری دارند.
ایجاد مشارکت: در طیف گسترده تصمیم گیرندگان و تاثیرگذاران برای ساختن یک شهر، دست اندرکاران فناوری اطلاعات وارتباطات باید مشارکت مناسبی هم در عرضه و توسعه توانمندی‌ها و هم در تقاضا برای دستیابی به دسترسی (گاهی خرید) و حق ایفای نقش ایجاد نمایند.
پذیرش الگوی عملیاتی مختلف: ارائه دهندگان فناوری اطلاعات و ارتباطات، عادت به کوتاه کردن زمان برگشت برای فروش محصولات یا ارائه خدمات با تحقق فوری بازده دارند. اگرچه جریانات مالی در ساخت و ساز یک شهر، تفاوت زیادی با الگوی فروش سنتی دارد که دست اندرکاران فناوری اطلاعات و ارتباطات به آن عادت کرده اند. اینها نیازمند چرخه فروش طولانی مدت است که شامل رایزنی و لابی گری دولت ها برای تاثیرگذاری در طرح اولیه برنامه جامع فناوری اطلاعات و ارتباطات شهر است. علاوه بر این، ساخت، مالکیت و انتقال – قراردادهایی که نیازمند سرمایه گذاری زیاد در ازای حقوق عملیاتی امری عادی است. این قراردادها به نوبه خود با نقطه سر به سر معوق و ریسک بالاتر همراه است.

نتیجه گیری

جهان به سرعت در حال شهرسازی است و سرمایه گذاری قابل توجهی برای تحقق خواسته‌های اساسی مورد نیاز است. رشد بی سابقه شهری به ویژه در کشورهایی مانند چین و هند پیش بینی می‌شود و واکنشی بنیادین و تاثیرگذار می‌طلبد. این امر به طیف وسیعی از خط مشی ها و کنش‌ها نیاز دارد تا پیرامون الگوهای جامع جدید و سازگار با محیط زیست ایده پردازی شود. در این میان، تکنولوژی نقش مهمی ایفا می‌کند و جامعه جهانی به آن پی برده است. برای حفظ این موقعیت، دولت‌ها پتانسیل فوق العاده ای برای ساخت شهرهای آینده دارند که می‌تواند با جذب استعدادها و سرمایه گذاری در فضای رقابتی به عنوان موتوری برای رشد عمل کنند. سازندگان املاک و دست اندرکاران فناوری ارتباطات و اطلاعات که از این روند استقبال کرده اند، این فرصت را دارند تا از مزایای آن بهره مند شوند.

توضیح : این یادداشت اقتباس و چکیده ای از گزارش The role of ICT city development

انتهای پیام