یادداشت "چوب حراج حرمت" به قلم حسین پاکدل

گذرا بیندیشیم چه می شود که به جای تعامل و گفتگو و یا حتی جدل روشنگرانه، قصد می کنیم یکدیگر را بدون رعایت اصول اولیه احترام با تازیانه تهمت از میدان به در کنیم...

به گزارش سرویس وبگردی سیتنا، "حسین پاکدل" در دست نوشته‎ای تحت عنوان "چوب حراج حرمت" در وبلاگ "بی فاصله" نوشته است: "امروز با مطالعه دو روزنامه مواجه با دو نامه نگاری یا بهتر گفته شود مواجهه شدم. یکی سیاسی و دیگری هنری؛ که البته نامه اول متانت بیشتری داشت و در شکل و فحوای آن رعایت ادب شده بود. بدون آن که بخواهیم واشکافی موردی کنیم و فارغ از این که حق با کیست و چه کسی راست می گوید و چه کسی نه، گذرا بیندیشیم چه می شود که به جای تعامل و گفتگو و یا حتی جدل روشنگرانه، قصد می کنیم یکدیگر را بدون رعایت اصول اولیه احترام با تازیانه تهمت از میدان به در کنیم. این البته مختص امروز و دیروز نیست. قدمتی به اندازه کشف و استخراج نفت در سرزمین ما دارد. اگر این امر در قد و قامتِ سیاست، اقتصاد، ورزش و یا امور اجتماعی و مدیریت های کلان رخ دهد- هرچند چیزی از زشت بودن آن نمی کاهد- ولی بالاخره عادی تر است تا که این نوع برخورد در عالم هنر به ویژه تئاتر روی دهد.

فشرده اگر بشود گفت همه این ها در سه حالت اتفاق می افتد.
حالت اول وقتی است که آستانه تحمل یک یا دو طرف پایین آمده و هیچکدام جسارت و شهامت برخورد و گفتگوی صریح و رودررو یا چشم درچشم را نداریم و ترجیح می دهیم دور از هم، در ملا عالم لباس های هم را شسته، چلانده و در معرض باد و دیدِ خلق الله قرار دهیم.
حالت دوم که بسی ناپسند است این که با این هدف خودی نشان داده و پیش از فراموشی باز بدین وسیله خود را مطرح کنیم. انگار نه انگار که این نحو رفتار هم نوعی فرهنگ سازی وارونه است.
حالت سوم علت نیست که خود معلوم است. معلولِ نبودِ رسانه آزاد، منتقد، چالشگر، محترم، مستقل و در برگیرنده. در شرایطی که رسانه ملی مسایل دست دهم و بی اهمیت را آن هم دیرهنگام با رویکردی خاص و جهت دار مطرح کرده و انبوه مناظره های مصنوعی و سفارشی تولید می کند، معلوم است که این نیاز به شکلی زننده و سخیف از جایی دیگر بیرون زده و آسیب جبران ناپذیرش را برجای می گذارد. کمترین آسیب آن متشنج کردن جو جامعه است. در این حالت حتی اگر دغدغه ای در پس این جدل ها باشد، حرف حق ما نیز در این قالب شهید می شود. چون در پس سطور ننوشته این متون عصبانی بوی ادعا، خودخواهی و خودشیفتگی به مشام می رسد.

اما دوستان هنرمند ما توجه کنند که هرکدام به عنوان پیشکسوت و مرجع و معلم هنر، تعداد زیادی مخاطب و شاگرد مستقیم و غیر مستقسم دارند که چشم به دهان آنان دوخته اند. و لذا اولین چیزی که از اینان فرامی گیرند انگ و تهمت زدن به هم در قالب نامه نگاری سرگشاده است. وقتی به همین راحتی تمامیت یکدیگر و تمام گذشته همدیگر را به باد فنا می دهیم دیگر چیزی برای فخر نمی ماند. تابحال فکر می کردیم در عرصه های دیگر بخصوص ورزش این امور ناهنجار به خاطر تقسیم غنایم، جلب توجه یا پوشاندن نقاط ضعف یا هر دلیل دیگر، رویه عادی و رو به صعودی است. متأسفانه مدتی است شاهد این اتفاق در بین هنرمندان هستیم و این یکی دیگر واقعاً لطمات اش جبران ناپذیر است. قدمای ما حداقل احترام پاره ای چیزها را حفظ می کردند. انگار ما قصد داریم بر حرمتِ همه چیز چوب حراج بزنیم. اگر قدری از آن چه بر صحنه می گوییم خود بدان عمل کنیم از این نوع برخوردها بی نیازیم".

انتهای پیام