درنگی بر فیلم حاشیه ساز احمدی نژاد در نیویورک

در چند روز اخیر خبری شیطنت آمیز در شبکه های اجتماعی به سرعت پخش شد مبنی بر اینکه رییس جمهور در پاسخ به خبرنگار شبکه فارسی زبان دولت انگلیس در خصوص سئوال مجلس از تعداد همراهان او از واژه ای بی آرِش و نابجا بهره جسته . این عبارت اگر گفته شده باشد که به گفته مسئولین و رسانه ها چنین نبوده ، جدای از اینکه به هر فرد یا مجموعه ای خطاب گردد به لحاظ اینکه بنگاه خبرپراکنی دولت انگلیس سعی داشت روی این نکته تاکید کند که گوینده این واژه ها رییس دولت ایران است باید پاسخی در خور دریافت می کرد. وقتی گوینده وزن ملی می گیرد و اکثریت این ملت هم  مسلمانند و پیامبرشان ، یعنی رسول رحمت برای اتمام مکارم اخلاق مبعوث شده است ، می بایست کمی تامل کرد که چرا بی بی سی تیر بدون شرحش را در چله چنین کمانی رها کرده است .

اما به حق باید به این نکته هم توجه داشت که خبرنگار شبکه فارسی زبان دولت انگلیس بدور از آداب لازم از رییس جمهور ایران سوال می کرد و با گستاخی تمام فریاد می زد و از ایشان انتظار پاسخ داشت ، حال آنکه همین به اصطلاح آزاد اندیشان جرأت انجام چنین رفتاری را در مقابل سیاسیون مدعی آزادی در غرب نداشته و نخواهند داشت ، نه به لحاظ آنکه با آنها برخورد شود بلکه به علت عدم بهره جستن از لوازم حرفه ای خبرنگاری باید عطای کارکردن را به لقایش ببخشند. 

به هر روی سنگ در چاه افتاد و از همان آغاز هر گروهی سخنی گفت و هر طیفی ماهی مقصود خود از این تضاد و تناقض در خبر صید کرد. 

اما دو نکته در تمام این موارد مغفول ماند . یکی اینکه برخی برای رفع اتهام فیلم دیگری پخش کردند و گفتند رییس جمهور در پاسخ به خبرنگار مورد اشاره گفته : "جدی میگی؟ اوه اوه اوه." اینکه آقای احمدی نژاد در پاسخ هایش یا سئوال می کند یا شوخی بحثی نیست ، اما این سخن اگر از آن واژه بد تر نباشد ، مسلم بهتر نیست. چراکه در اینجا هم جناب آقای رییس منظور خود را زُفت و مثل همیشه با کنایه بیان فرمودند.

در ادبیات محاوره ای چنین سخن گفتنی یعنی اینکه طرف مقابل را کوچک انگاشتن که برای تحقیر او چنین می گویند : "اوه اوه من ترسیدم . " این نوع سخن گفتن که تکبر در کلام را در خود مستتر دارد برای همان محاوره های کوچه و بازار به کار می آید . یعنی از آن دست پاسخ هایی که فرد وقتی در یک موقعیت هیجانی قرار گرفت و برای یک نزاع بخوبی تجهیز شد و آمادگی حل مسئله را نداشت بکار می برد . همان که در جامعه این روزهای خودمان هم هر روز با آن مواجهیم.

اما رییس جمهور نماینده یک ملت است ، نه یک شخص ، و باید به شکلی سازنده با هیجان های خود کنار بیاید . یا سئوال را بی پاسخ رها کند و یا پاسخی شایسته به آن بدهد. نه اینکه با چنین گفتارهایی دستاویز و بهانه و جرأت و جسارت به استفاده از کلام های زشت و توهین و تحقیر بخش های مختلف نظام را به سایرین بدهد.

یعنی اگر فردی این سخن را بگوید که شخصیتی مورد توجه است و رییس جمهور یک کشور که در آن مجلس که یکی از قوای  سه گانه کشور است را چنین از موضع بالا به گوشه رینگ برده و بی آنکه به جایگاه نظارتی آن توجه کند و سوال کننده را بر پاسخگو بودن خود به این نهاد اقناع نماید ، هم ناپسند است و هم موجب بروز پدیده ای نادرست در جامعه می شود که توهین و تحقیر در آن رواج یابد .

دوم اینکه با توجه به سخنرانی های مختلف جناب احمدی نژاد در هفت سال گذشته و استفاده از واژه هایی گاه ناپسند در گفتار از سوی ایشان و مانور رسانه های مختلف روی آن ، شاید اگر فیلم را نمی دیدیم و دروغ رسانه انگلیسی مشخص نمی شد ،  کسی خبر می آرود و می گفت ایشان چنان سخنی را بر زبان رانده ، چندان شوکه نمی شدیم . دو علت برای این اتفاق هم می توان متصور شد ، علت خوشبینانه اینکه امپراطوری رسانه ای به اندک تلخی و سخن مخالفی زهر می شوند . علت دوم هم بررسی روند سخنان رییس جمهور در مجامع مختلف است . از بهره مندی از ضرب المثل های کم ارزش تا بهره مندی از کلماتی خود ساخته مانند قطعنامه دان!

به هر روی زبان پرده ی جان است و هر زیانی از عمل زبان . حال اگر یک وزن ملی هم به گوینده ی کلام افزون گردد و در کنار آن الزامات دینی هم گنجانده شود باید این کلید گنج اسرار را به دقت محافظت کرد و در هر زمانی و در هر مکانی ، نگاه داشت و پذیرفت که :
 

امیرحسام شهسواری - سایت انتخاب