از نگاه یک استاد ارتباطات؛ حاج محمد ربیعی، انسانی باصفا از نسلی کمیاب

دکتر مهدی ادیبان، استاد علوم ارتباطات در سیتنا نوشت: 
نشست و برخواست با آدمها بخش مهم زندگی روزمره ماست. ای بسا انسانهایی که هر روزه آنها را می بینیم و از کنارشان می گذریم. چه بسیار افرادی که سالها و ماهها با آنها دمخور و همنفس بوده ایم در مدرسه، دانشگاه یا محل کار که هیچ نامی و یادی از آنها در خاطرمان نمانده و بر عکس افرادی که چند دقیقه همنشینی با آنها به اندازه سالها رفاقت، در یادمان می ماند و فراموش نمی شود.
حاج محمد ربیعی از افرادی بود که صفا و صمیمیت او در چند دقیقه هم کلامی، تو را مجذوب می کرد. صفا و صمیمیتی که فقط از انسانهای خود ساخته بر می آید. نسل جهاد و شهادت، نسل انقلاب، نسلی که سعادت داشت تا جبهه و جنگ را ببیند.
بیش از پانزده سال پیش وقتی در دفترش برای مصاحبه ای تحقیقاتی منتظر برادرش دکتر علی ربیعی بودم. فروتنانه و با تواضع با آن دانشجوی نا آشنا چنان صمیمانه به گپ و گفت نشست که گویا سالها رفاقت و دوستی داشته ایم و این از انسانهایی بر می آید که فضایل انسانی را در خود پاییده اند تا با  وجودشان یکی شود.
بعدها، چند باری ارتباط کاری داشتیم، برای این دانشجوی علوم ارتباطات، دقت در رفتار و ارتباط فردی انسانها ناخواسته بود، او اما همان وارستگی و گونه ای رهایی و آزادگی را عمیق تر در شخصیت خود داشت. افسوس که این نسل، رفته رفته، گمنامانه از میان ما می روند و دریغا که نمی شناسیمشان و از آنها کمتر  می آموزیم.

انتهای پیام