انسان‌های باستانی نوزادان خود را اینگونه حمل می‌کردند

به گزارش سیتنا، تیمی از باستان‌شناسان بقایای نوزادی ۱۰ هزار ساله را با فناوری‌ها پیشرفته بررسی کردند و علاوه‌بر یافتن نشانه‌هایی از تدفین آیینی، از وجود نوعی آغوشی برای حمل نوزادان آن دوران پرده برداشتند. به‌نقل از پایگاه علمی ساینس‌آلرت، یافته‌های جدید به شواهد روبه‌رشدی می‌افزاید که حاکی از استفاده گسترده از انواع وسایل حمل نوزاد در دوران ماقبل تاریخ است. باوجوداین، ازآن‌جاکه اغلب این ابزارآلات حمل نوزاد از الیاف پارچه یا پوست تهیه می‌شدند، تابه‌حال، هیچ‌گونه شواهد باستان‌شناسی از آن‌ها به‌دست نیامده است.

باستان‌شناسان با بررسی شواهد موجود در گوری باستانی در غار آرما ویرانا در ایتالیا که در سال ۲۰۱۷ کشف شده بود، مُهر تأییدی بر فرضیه‌ی خود گذاشتند. نوزادی که در این گور کشف شد، بعداً به «نِوِه» (به‌معنای برف در زبان ایتالیایی) شهرت پیدا کرد. سال گذشته، باستان‌شناسان با بررسی دندان‌های نِوِه، او را قدیمی‌ترین دختربچه‌ای دانستند که تا امروز در خاک اروپا کشف شده است. ازآن‌جاکه نِوِه به‌همراه مقادیر زیادی مُهره و زیورآلات دیگر دفن شده، محققان احتمال می‌دهند که او در میان خویشاوندانش بسیار محبوب و محترم بوده است.

نقاشی مفهومی که نوزاد را درون آغوشی مزین به مُهره‌ نشان می‌دهد.

اکنون بررسی جدیدی از محتویات گور و موقعیت کودک نشان می‌دهد که او در طول عمر کوتاهش در آغوشی مزین به صدف حمل می‌شده است. هرچند حالا هیچ‌چیز از این وسیله حمل نوزاد باقی‌ نمانده است، صدف‌های پیرامون نِوِه به‌شکلی سوراخ شده‌اند که نشان می‌دهد کسی آن‌ها را به‌ نخ کشیده و روی پارچه یا خز یا پوست دوخته است.

باستان‌شناسان قبلاً در سال ۲۰۱۷ با بررسی مهره‌های نِوِه برآورد کرده بودند که کسانی ساعت‌ها وقت صرف کار روی این مُهره‌ها کرده‌اند. در همین حال، دفن این زیورآلات به‌همراه نوزاد نیز بی‌دلیل نبوده است. این مُهره‌ها ظاهراً در طول زندگی جزئی از آغوشی یا پتو و حتی لباس او بوده باشند. هرچند هرکدام از این سه فرض شواهد مهمی پشت‌سر خود دارند، نویسندگان پژوهش اخیر عقیده دارند که کفه‌ی ترازو به‌نفع فرضیه‌ی آغوشی سنگین می‌کند.

کلودین گراول میگل، متخصص انسان‌شناسی از دانشگاه ایالتی آریزونا و نویسنده‌ی اصلی تحقیق جدید، توضیح می‌دهد که دلایل زیادی برای اثبات فرض وسیله‌ی حمل نوزاد وجود دارد. باتوجه‌به اینکه پاهای نوزاد روی شکم جمع شده‌اند و بسیاری از صدف‌ها نیز به این طریق لابه‌لای بدن نوزاد پنهان شده‌اند، تصور نمی‌شود که این مُهره‌ها صرفاً به‌عنوان زیورآلات تدفینی استفاده شده باشند.

مهره‌ها و زیورآلات در دنیای باستان نقش محافظ و مراقب معنوی را داشته‌اند

درواقع به‌باور گراول میگل و همکارانش، احتمالاً این مُهره‌ها بخشی از لباسی مزین به مهره یا آغوشی نوزاد بوده‌اند که بزرگ‌سالان در طول زندگی نِوِه از آن برای حمل او استفاده می‌کردند. برخی از مُهره‌ها در پیرامون استخوان بازوی نوزاد خمیده شده‌اند که می‌تواند تا حدی طرح کلی آغوشی را نشان دهد.

اسکن‌های دقیق روی صدف‌ها نیز از فرسودگی خبر می‌دهد. این امر می‌تواند به این دلیل باشد که مُهره‌ها برای مدتی بیش از عمر کوتاه ۴۰ تا ۵۰ روزه نِوِه استفاده شده‌اند. درحقیقت، یافته‌های باستان‌شناسان نشان می‌دهد که اعضای خانواده و خویشاوندان نِوِه این مُهره‌ها را قبل از اینکه در آغوشی بدوزند، استفاده می‌کردند.

برای تهیه‌ی این مُهره‌های ساخته‌شده از صدف، زمان زیادی صرف شده است.

نکته‌ی جالب درباره‌ی نِوِه فراوانی مهره‌های او است. درحقیقت، در سایر گورستان‌های باستانی کشف‌شده در شبه‌جزیره‌ی ایتالیا به‌ندرت بیش از ۴۰ صدف سوراخ‌دار پیدا شده است؛ اما در گور نِوِه بیش از ۷۰ مهره پیدا شده است. در سایر تحقیقات نیز، باستان‌شناسان در گورهای نوزادان ماقبل‌ تاریخ به زیورآلاتی برخورده‌اند که به‌احتمال زیاد در طول زندگی به‌عنوان پتو یا وسایل حمل نوزاد به‌کار می‌رفتند.

تصور می‌شود که زیورآلات باستانی روی لباس‌ها نمایانگر هویت و جنسیت و موقعیت‌ها افراد بوده و حتی ممکن است از آن‌ها به‌عنوان نوعی محافظ و مراقب معنوی استفاده شده باشد. برای مثال، قبیله‌ای بومی در آمازون از زیورآلات مشابهی به‌عنوان محافظ والدین استفاده می‌کنند. نویسندگان مقاله باتوجه‌به همین فرض در ‌نتیجه‌گیری خود عنوان کرده‌اند که نوزاد احتمالاً در این آغوشی دفن شده است تا دوباره از مُهره‌هایی که نتوانسته‌اند از او مراقبت کنند، استفاده نشود.

در قبایل خوراک‌جوی امروزی نیز، تزیینات مشابهی روی آغوشی‌ها و سایر وسایل حمل کودکان دوخته می‌شوند؛ ازاین‌رو، اصلاً تعجب‌آور نیست که نوزدان و کودکان در میان مردمان این گروه‌ها به‌خوبی آراسته باشند. در میان مُهره‌هایی که برای تزیین و محافظت به‌کار می‌روند، اکثر این زیورآلات دسته‌دوم بودند که حاکی از آن است که این محافظ‌های معنوی از نسلی به نسل دیگر منتقل شده‌اند.

جولین ریل سالواتوره، متخصص انسان‌شناسی از دانشگاه مونترال کانادا، دراین‌باره گفت:این تحقیق اطلاعات واقعاً اصیلی درباره‌ی محافظت از کودکان در دنیای باستان ارائه کرده است و درواقع حکم پلی بین جنبه‌های علمی و هنری حوزه‌ی باستان‌شناسی را دارد که نهایتاً به یافتن عناصر انسانی یاری رسانده است.

انتهای پیام