در صورت تداوم شرایط فعلی، تا 28 مرداد سال جاری، 4 میلیون و 600 هزار نفر از جمعیت کشور به ویروس کووید-۱۹ مبتلا خواهند شد/ برای کاهش تعداد مبتلایان، راهی جز ایجاد فاصله اجتماعی نیست/ پیک ابتلای روزانه در فاصله 22 فروردین تا 20 اردیبهشت خواهد بود

به گزارش سیتنا، دکتر امیرحسین دوائی مرکزی، استاد دانشکده مهندسی مکانیک (سیستم­‌های دینامیکی و کنترل) دانشگاه علم و صنعت ایران در مقاله‌ای به "مدل ریاضی شیوع ویروس کووید-۱۹ و سناریوهای فاصله ­اندازی اجتماعی" پرداخته است.

در بخش "فرضیات" این مقاله امده است:

از یک سو تعداد مبتلایان علائم­دار با تعداد مبتلایان روز قبل متناسب است و از سوی دیگر، با گذشت زمان و افزایش تعداد مبتلایان علائم‌دار، ضریب تناسب فوق به تدریج کم می‌شود.

دلیل کاهش تدریجی درصد مبتلایان علامت‌دار آن است که هم خوشبختانه درصد مبتلایان بدون علامت زیاد می‌شود، زیرا:

•     حساسیت و آگاهی جامعه برای رعایت موارد بهداشتی اضافه می‌شود.
•     ویروس‌ها در انتقال‌های بعدی تضعیف می‌شوند.
•     تجربه کادر درمانی و گزینه‌های جدید برای درمان‌های داروئی بیشتر می‌شود.

و هم متاسفانه درصد درگذشتگان به تدریج زیادتر می‌شود، زیرا:

•     امکانات بیمارستانی به نسبت تعداد مبتلایان دچار محدودیت‌های بیشتری می‌شود.
•     به دلیل خستگی‌های مزمن، از کارایی کادر درمانی کاسته می‌شود.

در تحلیل مدل دینامیکی موسوم به  Logistic Map می‌توان به سرفصل‌های ذیل اشاره کرد:

با فرضیات پیش‌گفته، می­‌توانیم مدل گسترش موسوم به logistic map را معتبر بدانیم و به نتایج ذیل برسیم:

در نهایت می‌توان به نتایج ذیل رسید:

در صورت تداوم شرایط روزهای منتهی به 16 فروردین، احتمالا تا تاریخ 28 مرداد سال 99 حدود 5/7 درصد جامعه ایران (حدود 4 میلیون و 600 هزار نفر) به صورت علامت­دار به ویروس کووید-۱۹ مبتلا خواهند شد و از آن تاریخ به بعد این نسبت به سطح پایدار خواهد رسید.

برای کاهش تعداد مبتلایان، راهی جز ایجاد فاصله اجتماعی نیست.

در صورت پیاده‌سازی پروتکل‌های ایجاد فاصله اجتماعی در سه سطح محدود، فراگیر و بسیار فراگیر، تعداد مبتلایان به ترتیب تا سطح 960، 560 و 220 هزار نفر کاهش خواهد یافت. برای سناریوهای اول تا سوم، احتمالا پیک ابتلای روزانه در فاصله  22 فروردین تا 20 اردیبهشت خواهد بود.

هرچه روند زمانی کاهش a سریع‌تر باشد، نه تنها پیک ابتلا کوچک­تر خواهد بود، بلکه زمان رسیدن به پیک نیز طولانی­تر می‌­شود.

تأخیر در زمان پیک یعنی ایجاد فرصت برای برنامه‌­ریزی و مقابله بهتر با اپیدمی، کاهش فشار بر روی کادر درمانی و افزایش امید برای اختراع واکسن و رفع کلی اپیدمی.

انتهای پیام