سانسور شلوار جین در صداوسیما!

چرا همان موقع که ضبط برنامه آغاز شد یا قبلتر از آن پیش از آن که ضبط آغاز شود این نکته را متذکر نشدند که به واسطه پوشیدن شلوار جین که پوشش غالب بسیاری از آدمهای جامعه ماست، ممکن است صحبتهایم سانسور شود.

به گزارش سیتنا به نقل از شبکه ایران، بارها و بارها درباره سانسور در رسانه ملی شنیده بودیم و بیشتر هم سانسور محتوایی آثار سینمایی و تلویزیونی و یا سانسور گفته های آدمهایی که در برنامه های ضبط شده جلوی دوربین می روند اما در یک مورد تازه که اخیرا مشاهده شده صداوسیما به سانسور پوشش مهمانانی می پردازد که شخصا برای حضور در برنامه های خود از آنها استفاده کرده است.

این مساله در شرایطی رخ می دهد که تهیه کنندگان برنامه های تلویزیونی پیش از دعوت از مهمان هیچ نکته خاص و یا خط قرمزی را درباره نوع پوشش آنها بیان نکرده و به مهمانان اعلام می کنند می توانند با پوشش عرف در جامعه در برنامه ظاهر شوند.

چندی پیش به عنوان کارشناس سینمایی به یک برنامه تلویزیونی مربوط به «شبکه خبر» دعوت شدم تا پیرامون فیلم های سینمای جهان به نقد و تحلیل بپردازم. برنامه ضبط می شد تا در موعد مقرر پخش شود. من هم که پیش از حضور در این برنامه به اندازه یک هفته تا ده روز درباره موضوع مورد بحث تحقیق کرده و اطلاعات جمع آوری نموده بودم، سعی کردم داده هایم درباره موضوع بحث را به بهترین شکل در اختیار مخاطب قرار دهم اما شگفتی زمانی رخ داد که برنامه روی آنتن رفت و اثری از صحبتهای من در برنامه نبود!

وقتی علت را جویا شدم پاسخم را این گونه دادند که بنده شلوار جین به پا داشته ام و از این حیث تصویر بنده قابل پخش نبوده است! بماند که از حیث براهین، حتی فیلسوفان غرب و شرق هم از این ادله انگشت حیرت به دهان می گیرند، پرسشی که برایم پیش آمد این بود که پس چرا همان موقع که ضبط برنامه آغاز شد یا قبلتر از آن پیش از آن که ضبط آغاز شود این نکته را متذکر نشدند که به واسطه پوشیدن شلوار جین که پوشش غالب بسیاری از آدمهای جامعه ماست، ممکن است صحبتهایم سانسور شود.

تازه اگر ضوابط و قوانین پوشش در سازمان صدا و سیما اینگونه حکم می کند که کسی شلوار جین نپوشد پس چطور می شود امید زندگانی در برنامه زنده ای که اجرای آن بر عهده داشت و همچنین بسیاری دیگر از مجریان محترم تلویزیون در شبکه های مختلف سیما، جین می پوشند؟! آن هم در شرایطی که اگر از لحاظ شدت و حدت نظارت بر مساله بنگریم مجریان بیشتر در معرض توجه سازمان هستند تا بنده ای که به عنوان مهمان در یک برنامه ظاهر شده بودم.
اگر ضوابط حکم می کند که اینگونه باشد پس باید برای همه باشد.خدای ناکرده منظور بنده بی احترامی به دوستان مجری نیست بلکه نگاهم ناظر به مسائل سانسور و خط قرمزهایی است که اولا متغیر هستند و برنامه به برنامه تغییر می کنند و ثانیا نه مبنای عقلی دارند و نه مبنای شرعی!

صداوسیما حتی اگر خط قرمزی دارد که طبیعی هم هست که داشته باشد باید لااقل آگاهی از این خط قرمزها را حق مهمانان و برنامه سازان خود بداند وگرنه این درست نیست که ابتدا سفارش انجام کاری را به یک برنامه ساز یا مهمان یک برنامه بدهند و بعد آن طور که دلشان می خواهد به سانسور برنامه بپردازند!
انتهای پیام