از «ماسک مرگ» چه می‌دانید؟ (+تصاویر)

با اینکه دیگر «ماسک مرگ» در دنیا نداریم، اما ماسک های ساخته شده از چهره آدم‌های معروف گذشته، در رسیدن به چهره واقعی آن‌ها به ما کمک می‌کنند. اما «ماسک مرگ» چیست؟

سیتنا به نقل از مجله مهر، روزهای تعطیل عید بهترین زمان برای رسیدگی به سرگرمی‌های شخصی است، حالا اگر اهل فیلم دیدن باشید، اوضاع برای‌تان بهتر است. چون لیستی بلند بالا از فیلم‌های سینمای جهان پیش رو دارید که می‌توانید خودتان را در دنیای آن‌ها غرق کنید.

«دوزخ» فیلمی به کارگردانی «ران هاوارد» با بازی «تام هنکس» بود که در سال ۲۰۱۶ اتفاقا هم مورد توجه قرار گرفته بود، این فیلم در حقیقت دنباله‌ای بر فیلم‌های «راز داوینچی» و «فرشتگان و شیاطین» بود. تام هنکس در هر سه فیلم در نقش پروفسوری امریکایی است که در نماد شناسی و دیرین شناسی تبحر دارد.

در «دوزخ» این‌بار پروفسور درگیر ماجرایی در فلورانس ایتالیا می‌شود و طی آن به رجوع‌های زیادی به کتاب «کمدی الهی» دانته زده می‌شود و حتی در مسیر فیلم می‌بینیم که «ماسک مرگ دانته» را برای کشف رازهای پنهان شده در آن، می‌دزدند!

در جریان فیلم برایم سوال بود «ماسک مرگ» چیست و اصلا چقدر واقعیت دارد که در فیلم از آن استفاده کرده‌اند.

ماسک مرگ دانته آلیگیری-شاعر

ماسک مرگ چیست؟

اساسا ماسک مرگ یک شی واقعی است که از موم یا گچ ساخته می‌شود. ماسک را چند ساعت بعد از مرگ فرد مورد نظر از روی چهره او می‌سازند. این ماسک به عنوان یادگاری از فرد درگذشته باقی می‌مانده است و به دلیل اینکه گچ و موم چهره را به همان شکل مشخصی که بوده، ثبت می‌کرده است، به همین دلیل با رجوع به آن امکان طراحی چهره واقعی فرد وجود داشت.

معروف‌ترین ماسک‌های مرگ مربوط به مصریان باستان بوده است که در فرآیند مومیایی کردن مرده‌های خود، ماسک‌ مرگ آن ها را هم تهیه می‌کردند و البته با خودشان در قبر می‌گذاشتند و بر اساس رده و جایگاهی که فرد داشته روی آن را طراحی می‌کردند.

در کشورهای اروپایی ماسک‌های مرگ به عنوان تمثیلی از فرد مرحوم در تشییع جنازه‌های دولتی استفاده می‌شده است. بعد از گذشت زمان، در قرن‌های ۱۸ و ۱۹ میلادی ماسک مرگ برای ضبط ویژگی‌های اجساد بسیار استفاده می‌شده است. و بعدها عکاسی جایگزین ماسک ها برای ثبت جزئیات جسد پس از مرگ شد.

ماسک مرگ ملکه مری-ملکه اسکاتلند

روایت تاریخی ماسک مرگ چیست؟

ماسک‌ها بخش مهمی از فرایند مرگ در کشورهای مختلف بوده، این روند را در مصر بیشتر از بقیه کشورها می‌توان دید. مصریان باستان در مراسم تشییع جنازه بعد از عبادات مخصوص خودشان مراسمی ویژه جهت قرار دادن بدن متوفی در تابوت داشتند که در این بخش ماسک مرگ فرد متوفی هم روی صورت او گذاشته می‌شده است. آن‌ها بر این باور بوده‌اند که ماسک، از مُرده‌ آن‌ها در برابر ارواح شیطانی و در مسیر رسیدن به دنیای پس از مرگ حمایت می‌کند. یکی از معروف‌ترین این ماسک‌ها «ماسک توتان خامون» بوده است.

وقتی ماسک مرگ رواج پیدا کرد

در اواخر قرون وسطی ماسک‌های مرگ را واقعا از روی چهره‌های مرده‌ها می‌ساختند و دیگر آن‌را با فرد در خاک نمی‌گذاشتند. در عوض آن‌ها را در مراسم تشییع استفاده می‌کردند و سپس در کتابخانه، موزه یا دانشگاه ها نگهداری می‌کردند. ماسک مرگ تنها برای اشراف‌زاده‌ها نبود، بلکه برای فیلسوفان، شاعران و دانشمندانی چون دانته بتهوون، ناپلئون، پاسکال و شوپن نیز ماسک مرگ ساخته شده است.

ماسک ناپلئون بناپارت-سیاستمدار

کاربرد ماسک در علم

در اواخر قرن ۱۸ میلادی استفاده از ماسک‌های مرگ در میان دانشمندان برای استفاده‌های علمی رواج زیادی پیدا کرده بود، به طوریکه حتی در مواردی ماسک‌هایی را از چهره‌ آدم‌های زنده می‌ساختند و روند تغییرات انسان را مورد بررسی قرار می‌دادند. ماسک‌های مرگ یکی از موارد مناسب برای جمع آوری داده‌ها روی تفاوت‌های نژادی بوده است.

ماسک مرگ جان کیت-شاعر

آدم‌های معروفی که ماسک مرگ دارند

با اینکه مصریان باستان معتقد بودند با استفاده از ماسک مرگ، روح فرد در بدنش باقی می‌ماند و می‌تواند از او در دنیای پس از مرگ حمایت کند، اما بعد از قرن ۱۸ و تغییر کاربری آن‌ها، ماسک‌ها بیشتر یک کالای معنوی بودند که برای حفظ خاطرات فرد درگذشته مورد استفاده قرار می‌گرفتند. به همین دلیل بسیاری از افراد مشهور ماسک مرگ دارند.