مسئولان ورزشی چرا باید کاری کنند که مربی خارجی گل گهر حرفهایی بزند که خجالت بکشیم؟

به گزارش دنیای اقتصاد، مشکل زمانی بالا می‌گیرد که نیمار برزیلی چمن ورزشگاه آزادی را مسخره می‌کند یا آن افتضاح در بازی رفت پرسپولیس و النصر پیش می‌آید.

اصلا چرا راه دور برویم؟ همین هفته گذشته سرمربی تیم ملی هنگ‌کنگ در اعتراض به زمین چمنی که پیش از بازی با تیم ملی ایران در اختیار آنها قرار داده شده بود، گفت: «من چهل سال است که در فوتبال هستم و به عمرم چنین چمنی ندیدم. ما از کشوری می‌آییم که در رنکینگ فیفا روی پله صدوپنجاهم قرار دارد، اما ایران جزو ۳۰کشور برتر فیفا به شمار می‌رود و چنین شرایطی برای آن زشت است.»

عین همین داستان را در مورد VAR هم داریم. هر چه مردم خودمان می‌گویند که فقدان سیستم کمک‌داور ویدئویی در ایران نشان از یک پس‌افتادگی بزرگ و قبیح دارد، مطلقا کسی توجه نمی‌کند. بعد کار می‌رسد به جایی که یکی مثل اوزونیدیس، سرمربی گل‌گهر در نشست خبری این هفته تیمش از کوره در می‌رود و حرف‌هایی می‌زند که حقیقتا برای مسوولان ما باید باعث خجالت باشد.

عادت بدی که بین برخی مسوولان، سخنرانان و رسانه‌های دولتی و به‌طور کلی مدافعان وضع موجود پیدا شده، این است که هر انتقادی را سیاه‌نمایی یا خودتحقیری می‌خوانند، در حالی که مطلقا این‌طور نیست. قلب ما برای «ایران»، خانه پدری و سرزمین مادری‌مان می‌تپد، غرورمان به عزت ایران گره خورده و ننگ‌مان می‌آید که سرمربیان تیم‌های هنگ‌کنگی و عراقی هم کمبودهای ورزشی و حتی گره‌های مدیریت شهری‌مان را به رخ‌مان بکشند.

شاید این مسائل برای شما مهم نباشد، اما ما دوست داریم نزد ‌میهمان غریبه‌ای که به مملکت‌مان می‌آید سربلند باشیم و طوری پذیرایی کنیم که در خور تاریخ و تمدن این مملکت دیرپا باشد. ما درون خانواده خودمان درددل می‌کنیم، بلکه مشکل رفع شود و کار به سرکوفت زدن خارجی‌ها نرسد. خودمان اسمش را چیزی غیر از وطن‌دوستی و دلسوزی نمی‌گذاریم، اما اگر شما اصرار به استفاده از تعابیر فرافکنانه و غیرواقعی دارید مشکلی نیست. باشد، قبول، اصلا ما «خود تحقیر» هستیم، اما شما مشکلات مملکت را حل کنید تا لازم نباشد هر روز یک خارجی با لحن شگفت‌انگیز از هوای آلوده و ترافیک شدید و زمین‌های خراب و اینترنت کند میهن ما حرف بزند.

انتهای پیام