غلامرضا محمدی: من بهتر از ویلموتس نتیجه می‌گرفتم!

به گزارش خبرورزشی، غلامرضا محمدی سرمربی تیم ملی کشتی آزاد (که البته با فرنگی‌کاران زیاد شوخی می‌کند و کشتی را فقط کشتی آزاد می‌داند) همیشه فرد مناسبی برای مصاحبه است. دارنده ۴ مدال جهانی کشتی حالا سکاندار تیم ملی کشتی آزاد است، اما ورزش‌های دیگر از جمله فوتبال، والیبال و بسکتبال را خیلی خوب دنبال می‌کند. با شاغلام کشتی درباره همه چیز حرف زدیم و نتیجه‌اش مصاحبه‌ای خواندنی شد که پیش روی شماست. این گفت‌وگو را از دست ندهید.

برای شروع گفت‌وگو از زندگی کرونایی بگویید. این ۸ ماه چگونه گذشت؟
مثل بقیه در خانه مانده‌ام. البته من در خانه فضایی برای بدنسازی درست کرده‌ام و در خانه ورزش هم می‌کردم.

این خانه‌نشینی سبک زندگی و ساعت خواب شما را هم تغییر داده؟
بله. همه همین‌طور شده است.

این تغییر سبک، تغیر ذائقه هم به وجود آورد؟
متوجه سؤالتان نشدم.

مثلاً علاقه به رشته ورزشی دیگر، علاقه به سینما، علاقه به مطالعه یا چیز‌های دیگر.
بله، این تغییر را هم به وجود آورده. الان تا ۵ صبح می‌نشینم و مسابقات بسکتبال NBA را می‌بینم.

تیم خاصی را دوست دارید؟
میامی و لیکرز. به خاطر دو پسرم که طرفدار یکی از این دو تیم هستند. البته خودم هم لبرون جیمز را خیلی دوست دارم.

بسکتبال هم بازی می‌کنند؟
پسر بزرگم متین نه، اما پسر کوچکم رادین بله.

هیچ یک از آن‌ها کشتی نمی‌گیرند؟
خیر، بس است.

به فوتبال هم علاقه دارند؟
متین که الان ۲۴ ساله است، در سن نوجوانان و جوانان فوتبال بازی می‌کرد؛ حتی در تیم جوانان استقلال زیر نظر ایوب اصغرخانی کار می‌کرد، اما دیگر ادامه نداد و درگیر درس شد.

با تیم متین، مشخص شد قرمز هستید یا آبی!
من طرفدار خیبر خرم‌آباد هستم! حیف شد که فصل پیش تا پای صعود آمد و آن آخر کم آورد.

بزرگترین افتخار این تیم را یادتان هست؟
مگر می‌شود یادم برود؟ من موقع بازی خیبر و پرسپولیس در جام حذفی کشور، در ورزشگاه بودم. آن گل ۴۰ متری رضا محمدی‌اصل به بهروز سلطانی.

آن موقع ۱۶ ساله بودید. حضور شما در ورزشگاه دلیل خاصی داشت؟
من فوتبال را خیلی دوست داشتم و دارم. آن موقع فوتبال بازی می‌کردم و بعد می‌رفتم سالن کشتی. هافبک راست بازی می‌کردم و خیلی خوب بازی می‌کردم. پاهایم به خاطر فوتبال خراب شد.

زانو‌ها را هم برای فوتبال جراحی کردید؟
بخشی از خرابی زانوهایم به دلیل فوتبال است، مقداری هم به خاطر والیبال.

پس والیبال هم بازی می‌کنید!
خیلی زیاد. زمان ریاست آقای یزدانی‌خرم روی تشک تور بسته بودیم والیبال بازی می‌کردیم. روی تشک سخت است بازی کردن. از فرهاد کاظمی تا همه فوتبالی‌ها آمدند آنجا باختند و رفتند. فقط با علی دایی بازی نکردیم. یک بار علی‌آقا آمد، اما بازی نکرد. من رابطه‌ام با فوتبالی‌ها خیلی خوب است.

اگر دربی باشد، استقلالی هستید یا پرسپولیسی؟
دوستان استقلالی و پرسپولیسی زیادی دارم. اجازه بدهید در همین حد بگویم که استقلال را خیلی دوست دارم، پرسپولیس را هم. دو همشهری گل من در پرسپولیس بودند. علیرضا رفت، اما وحید هنوز هست.

وضعیت تیم ملی فوتبال را چطور می‌بینید؟
تا زمانی که مدیریت در سطح کلان اصلاح نشود، اوضاع همین است. زمانی ژاپن آرزو داشت به جام جهانی برسد؛ به دلیل مدیریت درست، حالا پای ثابت همه جام‌های جهانی هستند. قرارداد ویلموتس اوج فاجعه مدیریت در فوتبال بود. ۷۰ میلیارد گرفت و بیش از ۲۰۰ میلیارد هم برای خودش و همکارانش می‌خواهد؛ برای فقط ۴۰ روز؟ من بالای سر تیم ملی بودم بهتر از ویلموتس نتیجه می‌گرفتم. هنگ‌کنگ و کامبوج را قطعاً می‌بردیم و مقابل بحرین و عراق هم نمی‌باختیم. با این بازیکنان اگر بدون مربی هم بازی می‌کردیم بهتر نتیجه می‌گرفتیم. من به اخلاق کی‌روش کاری ندارم، اما حقیقت را باید گفت. او برای هر بازی تاکتیک مشخص آن بازی را داشت. ما در زمان کی‌روش به هیچ تیم آسیایی نباختیم. او به فوتبال ما کمک کرد.

در میان فوتبالیست‌های ایرانی کدام بازیکن را دوست داشتید؟
مجید نامجومطلق را خیلی دوست داشتم، مجتبی محرمی هم از دفاع تا فوروارد همه جای زمین بازی می‌کرد و عالی بود. فقط او را درون دروازه ندیدیم؛ ضمن آنکه کشتی‌گیر هم بود و خوب هم کشتی می‌گرفت.

و فوتبالیست‌های خارجی؟
الان مسی و رونالدو، اما بهترین بازیکن تاریخ فوتبال مارادوناست. او دیگر تکرار نمی‌شود. مارادونا قدر خودش را ندانست. مارادونا نه فقط در فوتبال و ورزش، بلکه در همه مسائل دنیا می‌توانست تحول ایجاد کند.

اجازه بدهید وارد بحث کشتی شویم. در مقطعی خیلی تلاش شد شما را در برابر علیرضا دبیر قرار دهند.
اگر بخواهم اختلاف سلیقه را انکار کنم دروغ گفته‌ام، چون اختلاف سلیقه در همه خانواده‌ها هست، اما آن ماجرا ساخته بعضی افراد خاص بود، چون ما اصلاً رودرروی هم نبودیم.

چند سال با هم در یک تیم بودید؟
حدود سه سال. از جهانی ۹۸ در تهران شروع شد که آخرین مدال جهانی من با اولین طلای جهانی علیرضا در همان سال بود. جهانی بعد سال ۹۹ در آنکارا بود که ما هم‌اتاق بودیم، اما من مریض شدم و کشتی نگرفتم. سیدنی هم اتفاقاتی افتاد که من را نبردند. سال ۲۰۰۱ در جام جهانی بالتیمور هم من آخرین کشتی‌هایم را گرفتم. دو سال در سطح باشگاهی مربیگری کردم و برای انتخابی المپیک آتن همه را بردم، اما باز هم من را نبردند تا کشتی من تمام شود. من در طول این سال‌ها با علیرضا مشکلی نداشتم. علیرضا همیشه محترمانه با من برخورد کرده است.

ماه‌های کرونایی چقدر به کشتی آسیب زد؟
وقتی کرونا آمد من گفتم به نفع ما شد، اما حالا می‌بینم با توجه به شرایط جدید ما، اوضاع مطلوب نیست. چند روز پیش گفتند المپیک قطعاً برگزار می‌شود. از ماه آینده ما باید وارد چرخه رقابت‌های انتخابی شویم. سه سهمیه آزاد و سه سهمیه فرنگی باقی مانده و باید برای آن‌ها بجنگیم، اما با چه میزان آمادگی؟ برای آنکه بچه‌ها به مرز آمادگی برسند حداقل ۴ اردوی ۲ هفته‌ای می‌خواهیم، اما ستاد ملی مبارزه با کرونا با اردو‌های بلندمدت موافقت نکرده و می‌گوید اردو ۴ روزه باشد. احتمال دارد آخر آذر مسابقات جهانی داشته باشیم. ما تیم را چگونه باید جمع کنیم؟ از حالا هر چه به المپیک نزدیک‌تر شویم، هیجان مردم نسبت به نتایج کشتی بیشتر می‌شود، اما به همان اندازه آماده شده‌ایم تا جواب این شوق را بدهیم؟ ما اگر همین امروز هم اردو‌ها را آغاز کنیم، باز عقبیم.

یعنی اصلاً از وضعیت کشتی‌گیران اطلاعی نداشتید؟
چرا، این‌طور هم نبود که اصلاً اطلاع نداشته باشیم. ۳ مربی ما هر یک ۱۳ کشتی‌گیر را زیر نظر داشتند. علی کریمی خوب شده و می‌تواند روی تشک بیاید. الان می‌دانیم که در ۹۷ کیلو ترافیک داریم و آرزو می‌کنم در همه اوزان وضعیت ما همین‌گونه باشد. اگر چه علیرضا ۹۲ کیلو است، اما با خیلی از بزرگان این وزن کشتی گرفته و حتی شریف‌اف را برده، پس از کشتی‌گیران این وزن نمی‌ترسد و می‌تواند در این وزن کشتی بگیرد. ما در اردوی تیم ملی، کشتی‌گیران جوان خیلی خوبی داریم که می‌توانند آینده کشتی ما را بسازند. جوانانی که حتی ورود آن‌ها به تیم ملی هم بعضی‌ها را در بیرون اردو ناراحت کرد، اما اتفاق خیلی خوبی بود. ما به دنبال آن هستیم که یک نسل نو به کشتی معرفی کنیم.

شما درباره وضعیت خوب کشتی‌گیران جوان در تیم ملی حرف زدید که خبر خوبی است، اما قبول دارید حال کشتی خوب نیست؟ قبول دارید اقبال عمومی در کودکان و جوانان و خانواده‌ها نسبت به کشتی رضایتبخش نیست؟
بله با شما کاملاً موافقم. کمیت خیلی پایین آمده است. وضعیت اقبال مردم به کشتی در استان‌های تهران، همدان، لرستان، کرمانشاه، گلستان، هر سه تا خراسان و کردستان نگران‌کننده شده است. علیرضا دبیر و فدراسیون کشتی به دنبال این هستند که کشتی دوباره در شهرستان‌ها رونق بگیرد، اما باید قبول کرد که کار خیلی سخت شده است. در خانواده‌های ایرانی هر بچه‌ای که فوتبال و والیبال و هر ورزش دیگری را دوست دارد، حتماً کشتی را هم دوست دارد. باید راه بچه‌ها برای ورود به کشتی را باز کنیم.

ارتباطی با مربیان رده‌ها دارید؟
الان که به دلیل کرونا کلاً ارتباط قطع شده است، اما اگر می‌خواهیم در رده‌های اول کشتی دنیا باقی بمانیم باید به رده‌های پایه توجه کنیم.

قبول دارید اهالی کشتی در ایران اتحاد ندارند؟
بله، این را قبول دارم. شما نگاهی به کشتی روسیه بیندازید. افتخارات تدیف در میان قهرمانان المپیک و جهان ناچیز است، اما شده سرمربی تیم ملی و ۱۰ قهرمان المپیک و جهان به او کمک می‌کنند. قبل از او هم شاهمرادف اعتبار قهرمانان دیگر را نداشت، اما فردی مثل تدیا شویلی با ۶ طلای قهرمانی جهان و المپیک زیر دست او کار کرد. در آمریکا هم همین‌طور است، اما در کشتی ما دستت را که نمی‌گیرند هیچ، زیر پایت را هم خالی می‌کنند.

و حرف آخر.
یک حرفی در دلم مانده اجازه بدهید اینجا بگویم. پیش از المپیک ۲۰۱۲ لندن، ۳ سال سرمربی تیم ملی کشتی آزاد بودم و تیمی بزرگ داشتم. از حسن رحیمی تا مهدی تقوی، صادق گودرزی، احسان لشکری، رضا یزدانی و کمیل قاسمی. آن تیم خیلی خوب بود و چند طلا باید می‌گرفت. اتفاقاتی افتاد که من همراه تیم به المپیک نرسیدم. بعد از آنکه من رفتم کلاً آن ۳ سال را از تاریخ کشتی حذف کردند. هیچ کس درباره آن ۳ سال حرف نزد و کاری کردند که سخت‌ترین روز‌های زندگی من شکل گرفت. این جوانمردی نبود. من فکر می‌کنم باید بیاموزیم که از زحمات دیگران تشکر کنیم.

انتهای پیام