یادمان چهلمین روز درگذشت دکتر غفاریان

او کوه بود ؛ استوار و پر صلابت که دردی جانکاه را سالیانی دراز و بی آنکه شکوه ای بر لب راند ، بردبارانه بر دوش کشید.

او دریا بود ؛ دریایی با کرانه های ناپیدا که روح سترگش در گستره مواج آن جاری بود.

او چشمه سار بود ؛ شفاف و جوشان که در لحظه لحظه زندگی با سخاوتی به راستی مثالزدنی اطرافیان خویش را از زلال محبت خود سیراب می کرد.

و سرانجام ، او جاویدان یاد دکتر وفا غفاریان بود ، اسطوره وفا و بخشندگی ، با انسانیتی حیرت انگیز و شرافتی مثالزدنی که یکچند چون خورشید بر آسمان ارتباطات ایران اسلامی درخشید و با غروب غم انگیز خویش ، اندوهی به راستی ابدی را ، بر دلهای یکایک کسانی که حتی یک بار فرصت همنشینی اش را یافته بودند ، نشاند. 

و اینک جمعه مورخ 12 اسفند 90 چهلمین روز غروب آن مهر تابان را ناباورانه به سوگ می نشینیم.

انتهای پیام